Вось ідзе
Цераз сяло —
Абыціхабыло.

Галаву
Спусціўшы ў дол,
Ледзь глядзіць ён
Навакол.

Казырок
Па самы нос,
Сам сабе
Шапоча штось...

Быццам чмель,
Заўсёды гуў:
— Знаць не знаю,
Чуць не чуў.

Нездарма
За ім пайшло:
Абыціхабыло.

Бачыць:
Гіне штось чыё...
— Ат, дык гэта ж
Не маё.

Хтось трасе
Калгасны сад...
— Ну дык што
За клопат, ат!

Хтосьці
З крамы хапануў...
— Знаць не знаю,
Чуць не чуў.

Хтось ў бензін чужы
Залез...
— Дык бензін жа
МТС!

Хтосьці ў лесе
Ўкраў сасну...
— Ну дык што ж такога,
Ну?

Вось
На ўсё яго адказ.
Ды змяніўся
Неяк раз...

У ягоны агарод
Хлапчанятка
Сямі год
Выпадкова заблукаў,

З градкі
Морквіну сарваў.
Тут
Як громам праняло
Абыціхабыло.

Пасінеў
Ад злосці ўвесь,
Крыкнуў,
Аж прыгнуўся лес:
— Ты куды ў маё
Залез?

I не любіць жа
Сяло
Абыціхабыло.