Многа яблынь у садзе,
Каля плоту прыніклі куcты,
Тонканогія вішні
Абступілі наўкруг,
Грушы ўзнялі галовы,
І па голлі зялёным, густым
Захісталася возера цвету,
Брызгі б’юцца ўгару.

Гэта шум сакавітай зямлі,
Свежай, поўнае сілы.
Пралятае па струнах кары,
Песні сонца бярэ...
І займаецца першая завязь,
Абсыпаючы белыя крыллі...
Ходзіць садам садоўнік
Шчаслівы між дрэў.

Жыве, як кажуць, у глушы,
На свет жа слаўна працай
Дзяўчына шчырае душы,
Ёй год крыху за дваццаць.

Ты можаш скрозь адно пачуць:
«Захоплены дзяўчынай».
Яе Рыгораўнай завуць
Ці проста Міхалінай.

Палі — яе вялізны дом,
Яна заўсёды дома.
Яна з юнацтва аграном,
I гэта ўсім вядома.

I я сцвярджаю не на жарт:
Ёй з полем — красаванне.
Пастаў такую на асфальт —
Зачахне і завяне.

У райцэнтры Беражок
Жыў адзін працаўнічок.
Хоць па прозвішчу быў Грынь,
Зваў народ яго «Падкінь».
Даў народ яму імя
I, як кажуць, недарма!
Працаваў не вельмі ён,
А на вока быў жадзён,
Сена ўбачыць на гумне:
— Хоць вазок падкіньце мне!
Збожжа звозіцца на ток:
— Ну падкіньце, хоць мяшок..
Ходзяць качкі чарадой:
— Не шкадуйце вы адной! —
Дзе б ні ездзіў,
Дзе б ні быў,

Камандзіровак многа.
Ва ўсе куткі, канцы,
Па ўсіх шляхах-дарогах
Імчаць ганцы, ганцы...

Каго ты ні сустрэнеш —
Кірунак мае свой,
Пасведчанне ў кішэні
З пячаткаю любой.

Адзін па справах лёну,
Другі — узняць надой...
Сустрэўся я ў раёне
З такою чарадой.

I ўсе для першай скрынкі
Адменныя смыкі...
Сядзім і ловім рыбку
На беразе ракі.

Сядзім амаль да ночы,
Гамонім для забаў,

Паміж людзей сваіх, чужых
У зрэбных світцы і штанах,
Я, што мурашка, з дзён малых
Пазнаў свой працавіты шлях.

Цяжару ж я не шлю праклён.
Хіба ён быў адзіным?
Не!
Сярод бясконцых хмурых дзён
Была і радасць у мяне.

Пра гэта помніць, хто так жыў,
Хто за плячыма торбу нёс,
Хто першы промень рання піў,
Хто ногі мыў у срэбры рос.

Дзяцінства незабыўны час!

I цешыцца сэрца, і цешацца вочы,
Калі мы пабачым гурток дзе дзявочы,

Бо здольны на гульні і здатны на справу.
Мы рады, што выраслі дочкі на славу!

I ў полі вы спраўны, прыбрана і хата,
Якія ж вы добрыя, нашы дзяўчаты!

А ёсць і такія — іх, праўда, нямнога, —
Якія рабіць не жадаюць нічога.

За бульбіну ўзяцца ўжо сталі баяцца:
Ад бульбы ж, вядома, шурпатыя пальцы.

Не ахопіш вачамі —
Нівы, пожні, ралля...
Скрозь яна
Перад намі —
Наша маці-зямля.

Дол шырокі калгасны,
Гоні, пушчы, лясы...
Рэчак
Сінія пасмы
I дарог паясы.

Гэта ўсё дарагое
Я ад малку люблю.
Хто ж не любіць
Душою
Нашу маці-зямлю!

Яна ж корміць і поіць,
Апранае адна.
Выйдзі,
Глянь ты вясною,
Як гамоніць яна!

Трактарамі, плугамі,
Пышным цветам садоў,
Ручаямі,

Трэці тыдзень дождж ідзе,
Цярусіць...
Я гляджу на неба і злуюся —
Не такога мы чакалі ў маі,
Без канца слязіцца, палівае.
Пазавешаны блакіт і просінь
Коўдрамі такімі, як увосень,
Чорнымі, калматымі, густымі,
Волавам сцюдзёным налітымі.

Трэці тыдзень дождж ідзе,
Цярусіць...
Я гляджу на неба і злуюся —
Сонца мала гэтак, як ніколі,
Дождж, ды з навальніцамі заўзята

Дзе дваццаць год таму назад
Ляжаў дзірван акамянелы, —
Расцвіў прыгожы, буйны сад,
Паплыў удаль, як ветразь белы...

Нямала тут вясновых дзён
Папрацавалі слаўна людзі,
Каб кожнай яблыняю ён
Усхваляваў нам сёння грудзі.

Ён так святло сваё разліў,
Глядзіш, нацешыцца няможна...
— А ты хоць дрэва пасадзіў? —
Няхай сябе спытае кожны.

Разгудзелася балота,
Зашумелі чараціны,
Узяліся за работу
Экскаватары, машыны!..

Хто рыдлёўкай маша ўдала,
Хто карчы з-пад багны рые...
Роўна ложацца каналы,
Быццам стужкі люстраныя.

На Палессі гоман, гоман...

Гул нястрыманы, бясконцы,
Трактары за трактарамі, —
Скібы тлустыя пад сонцам
Рассцілаюцца радамі.

Што дзятлы, клююць сякеры,
Пілы песні заспявалі,

Ёсць у нас такія людзі,
Да якіх заўжды
Пашана.
Камандзір разведкі Горны
Слаўны быў між партызанаў.

Ад Барысава да Оршы
Ў кожнай вёсцы,
Кожнай хаце
Паважалі камандзіра
Ад старога да дзіцяці.

Біў ён ворагаў няшчадна
Колькі моцы,
Колькі сілы,
Ды нямецкая блакада
Камандзіра падкасіла.

На Берлін франты ўзняліся,
I яго хлапцы,
Вядома.
Цяжка ў гэткую часіну

Я хачу паведаць
Пра людзей адданых,
Хай аб працы іхняй
Песня устае —
Дзеўчыну па вёсцы
Проста звалі Ганнай,
Ганначкай часамі
Клікалі яе.

Цэлы дзень у руху,
З самага світанку.
У яе заўсёды
Тысячы клапот;
Падрыўніцу Ганну,
Ганку-партызанку,
Дзеўчыну з Палесся,
Палюбіў народ.

Невяліка ростам,
Ды вяліка сіла, —
Колькі пад адхонам
Цягнікоў ляжаць...
А як з лесу выйшла,

Дзень добры, хлопцы!
Прыемна ранкам
За новай працай сустрэцца з вамі!
Шугаюць пілы,
Гудуць фуганкі,
Гамоняць дахі пад малаткамі.

З-пад гэбляў стружкі
Ўвесь дол заслалі,
Відаць, што ў працы вы ўсе заўзяты,
Відаць, сякеры
Да рук прысталі
Не горш, чым стрэльбы і аўтаматы.

I, як заўсёды,
Умела, шпарка
Майстрамі справы вы сталі, хлопцы!
Давай прысядзем,
Згарнём цыгаркі,

Ён да працы
Прагнасць мае,
Ён і ў песнях самы звонкі,
Ў каго ні запытаеш,
Хваляць спрытнага Сымонку.

З першых дзён
Вайны-нягоды
Бацькі ў хлопчыка не стала —
Хоць дванаццаць год ад роду,
Гаспадарыць ён удала.

Неяк раз
Прыйшлі з калгаса,
Каб зрабіць падруб хаціне,
Дык, сякеру ўзяўшы, разам
Працаваў між іх хлапчына.

Раз прыйшоў
Дзядок рухавы:
— Дай табе гарод засею. —