Хоць часу перажыта многа
I адпакутавана шмат,
Ды тое-сёе са старога
Сустрэць я быў бы вельмі рад.

Каму жыцця бліснуў ледзь золак,
А мне ўжо вечаровы дым,
За дзён мінуўшых частаколам
Я ўжо не стану маладым.

На міг бы стрэцца мне з гадамі,
Што адышлі з маёй вясной, —
З бацькамі, з любымі сябрамі,
Да болю любая, з табой.

З табой у нізенькай хацінцы,
На полі, ў лесе, на лугу,

Зялёны клён лістотай гушкаў,
Ды час прызначаны прыйшоў, —
Спачатку ўспыхнула макушка
Асеннім золатам лістоў,

А потым скрозь запалымнеўся,
Нібы праменнем абняло,
Увесь заняўся, разгарэўся,
Мяне як жарам абдало.

А клён, здавалася, прыгадваў,
Як ён вясной і ўлетку рос,
Аж покуль вецер лістапада
Яго без жалю не абтрос.

I старасць нас усіх трывожыць,
Бо час няўмольны, час ідзе, —

Бяроза, бяроза,
Год дзвесце шумела...
Настала часіна —
I ты аблысела.
Сухія галіны, што космы сівыя.
Стаіш ты, журботна згінаючы шыю,
Пажоўклае лісце шапоча ў трывозе...
Як тая бабулька, стаіш пры дарозе.
I думы ўсплываюць:
Бяроза, бяроза,
Была ты калісьці
Гамонкай, прыгожай,
У белай сукенцы шумела высока,
Паіла людзей цудадзейлівым сокам.
Бухматага голля шумлівыя шаты