Зайздросціць ён усім здавён,
Зайздросціць усяму на свеце,
Зайздросціць, як ні дзіўна, ён
I некралогу, што ў газеце.

Што ён з усіх цішэйшы ў хаце,
Пераканаліся здавён, —
Але зусім другі на працы,
Не ведае спачыну ён.
Другіх наперад заклікае,
Працуе шчыра, з аганьком.
А сціплы ён —
на здымку з краю
I з краю
нават за сталом.

У райцэнтры Беражок
Жыў адзін працаўнічок.
Хоць па прозвішчу быў Грынь,
Зваў народ яго «Падкінь».
Даў народ яму імя
I, як кажуць, недарма!
Працаваў не вельмі ён,
А на вока быў жадзён,
Сена ўбачыць на гумне:
— Хоць вазок падкіньце мне!
Збожжа звозіцца на ток:
— Ну падкіньце, хоць мяшок..
Ходзяць качкі чарадой:
— Не шкадуйце вы адной! —
Дзе б ні ездзіў,
Дзе б ні быў,

Я знаю такога — таварыш паважаны,
На пэўнай рабоце ён самы адказны.
Працуе, як кажуць, на поўную сілу,
А тайну давераць — дык гэта ж магіла.
Расказваць сакрэты не мае ён моды,
Хіба толькі жонцы, і то не заўсёды.
Мо часам на вушка, ў пасцелі сагрэты,
Шапне ён і скажа: «Глядзі ж, па сакрэту...»
А потым задасць храпака у ахвоту
I заўтра спакойна ідзе на работу.

За гадоў мільёны ты, асілак,
Распазнаў як ёсць усю планету,
Сігануў, куды ўзляцець не можам.
Ты мацней за атамную сілу,
Прыгажэй усіх відовішч свету,
Ты стварыў іх — чалавечы розум!

Меж няма тваім узлётным крылам,
Прад табой магчымасцей мільёны,
Акіян, што дробная крынічка...
Як цябе прырода адарыла,
Колькі скарбаў маеш незлічоных,
I на ўсё асобная палічка.

Чырвоны камочак.
Ну што ў ім, здаецца,
Трапечацца ж,
б'ецца,
спачыну не знае...
Калі прыгадаеш маленькае сэрца,
Чаго яно толькі ў сабе не змяшчае!

Шмат дзён перажытых,
I хмурых і ясных,
I моры, і горы,
і рознага многа...
А я вось даўно, ад маленства, выразн

Масіўны, гладкі ён мужчына,
Надзейны страўнік, моцны сон,
На твары жаднае маршчыны
Пад сорак год не знае ён.

Спытайце што, адкажа з толкам,
Ён знае ўсё, аб чым ні йшло...
Заўжды апранены з іголкі,
Хоць у вітрыну стаў за шкло.

Не разнервуецца дарэмна,
Не возьме ў рот таго-сяго...
Ва ўсіх адносінах прыемны,
Я чуў, казалі пра яго.

Такі крыштальны, аж свіціцца,