Мой край у росце.
Мы ў паходзе.
I, ўсхваляваны, я пяю,
Што родны кут за паўстагоддзя
Змяніўся так — не пазнаю.

Разбуджаны машын гудкамі
Шляхі з прысадамі бяроз.
Перапаханы трактарамі
Мой край упоперак і ўдоўж.

Куды ні гляну — сэрцу люба.
Драты, як струны,
скрозь пайшлі,
А навако

К. В.

Усю Амерыку спазнаць
Мне аніяк не ўдасца,
А вось ёсць сцежачка адна,
На Астэр-Бэйскай дачы.

Я з ёю хораша дружыў —
Пасля Нью-Йорка тлуму
Я многа ёю пахадзіў
I многа перадумаў.

Блукаў засмучаны па ёй
Не раз я раніцою,
Шумелі клёны нада мной
I гаманілі хвоі.

I быццам аб сваёй вясне
Я чуў ў хвіліну тую,
Сцяжынка нагадала мне
Сцяжыначку другую,

Якая мне даўжэй, шырэй

Калі на ўсход я ранкам гляну
I смутак сэрца ахіне,
Я рад, што йдзе з-за акіяну
Насустрач сонца да мяне.

Яно было нядаўна, знаю,
Паміж маіх палёў, бароў,
I я, засмучаны, пытаю
Пра родных, блізкіх і сяброў.

Мне тут не соладка жывецца,
Магу аб доме толькі сніць...
А што цяпер у нашым свеце,
Якія там праходзяць дні?

Напэўна восень жоўтым шарфам
Гаі паспела апавіць,

Вечна я ўдзячны жытняму хлебу,
Чыстай вадзе з невялічкай крыніцы,
Лесу зялёнаму,
Сіняму небу,
Светлай рачулцы, што ў полі бруіцца,

Гулу кварталаў у сонца затканым,
Дзе я з гадамі ў жыцці гартаваўся,
Плошчам і вуліцам
Тым несціханым,
Дзе я з сябрамі здружыўся, пазнаўся,

Людзям з адкрытай і шчырай душою,
З кім давялося ў жыцці мне сустрэцца,
Краю,
Што роднай завём мы зямлёю,

Як восенню ўзгоркі засцелюцца золатам,
Паміж валатовак блукаць я люблю, —
А ў тых валатоўках волаты, волаты,
Што леглі калісьці за нашу зямлю.

З іх кожны здаецца магутным, высозным,
З такімі мячамі, што хмар дастаюць...
Сягоння ж дубы векавыя і сосны
Аб подзвігах даўніх размовы вядуць.

I ветры аб храбрых гудуць прад зарою,
I песня над родным прасторам звініць

Мая айчына —
Поле, нівы,
Над Нёманам зялёны гай,
Прыгожы Брэст і Мінск шумлівы —
Ўся Беларусь ад краю ў край.

Люблю яе бары, азёры...
Ды як бы іх ні шанаваў,
Калі б не знаў другіх прастораў, —
Напэўна б я засумаваў.

Я палюбіў навечна,
Шчыра
Алтай, Палтаўшчыну і Крым...
Ад Ленінграда да Паміра,
Радзіма, ў сэрцы ты маім!

Край мой! ты памятны мне
Ранкам сваім прамяністым,
Гоманам шумных гаёў
З першым павевам вясны.
Сінія кубкі азёр,
Звон ручаёў серабрысты
I ў берагах задуменных
Ціхія плыні Дзвіны;

Пушчы, дубровы, гаі,
Над голлем шумлівы вятрыска...
Сцюжу наслала на ўсё
Лютая гэта зіма!
Край мой, дзяцінства маё,
Песень натхнёных калыска,
Нашы дарогі-шляхі!..
Сэрцу спакою няма...

Над полем мятлюгаю вецер загойкаў,
Тры родных браты узняліся на бойку.

Суровая сцежка да роднае хаты,
Ды моцна трымаюць браты аўтаматы.

Трывожнаю цішшу, марознаю ноччу
Дапытліва ўдаль прыглядаюцца вочы.

Калі пакідалі краіну з баямі, —
Пажоўклае лісце плыло над шляхамі.

Сюды па завеях з іх кожны імкнуўся,
I зноўку пад імі зямля Беларусі.

А поблізу недзе, за зграяй чужынцаў,