Радок габлюеш і стругаеш,
Каб ён за сэрцы браў глыбей,
А пойдзе ў кнігу — ты чакаеш,
Ці адгукнецца ён табе?

Ці шмат, з парогу да парогу,
Хацінак ён пераступаў,
Бо, выпраўляючы ў дарогу,
Яму ты гэтага жадаў.

Каб людзям быў, як хлеб, патрэбен
I каб высокі быў палёт,
Каб ім так распісацца ў небе,
Як піша часам самалёт!

Не пытайся пра гэта,
Бо адказу не дам.
Як зрабіўся паэтам,
Я не ведаю сам.

Свой радок на паперы
Не чакаў я спаткаць,
Проста сэрца без меры
Захацела спяваць,

Што зажыў без клапотаў
Я, вясковы юнак,
Што, прыбраўшыся ў боты,
Хлеба зведаў усмак.

Я спяваў пра барозны,
Што за дзень узарэш.
Я чытаў гонкім соснам
Просты, шчыры свой верш.

Не расчуліў дзяўчыну
Вершам я, не скажу.

Ёсць у нас крытыкі — сябры,
Да іх заўжды пашана.
Не, не такія, што бяры
Прыкладывай да раны,

А тыя, што пра творчы рост
Гудуць не ў лад хвалебны,
Бывае — зрэжуць і нарост
Якісьці непатрэбны,

Прайдуцца гэблікам, скраблом,
Саб’юць сучкі якія,
Ды і не з тых, што мкнуць цішком
З нажом да самай шыі.

Навошта нам душой крывіць —
І на такіх ёсць мода,
Другой, як толькі ўсё счарніць,

Мы хочам,
Мы хочам, паэты,
Пра сіняе неба спяваць.
А неба цікуюць ракеты,
Гатовы яго расстраляць.

А трэба,
Каб дружна паўсталі
Паэты, не знаўшы граніц,
I словам, мацнейшым ад сталі,
Узняліся яго бараніць.

Каб яснага сонца
Праменнем
Яно, як заўсёды, жыло,
Каб сіняе неба нязменна
Дарыла святло і цяпло!

I крытыкі і песняры
Ад рання і да рання
Таўкуць, як мак той камары,
Адзінае пытанне:

Каб мець карысць, належны плён,
Каб чуць яе душою,
Паэзія сучасных дзён
Павінна быць якою?

Сябры, навошта словы драць,
Як з той кары бяросту,
Калі як след паразважаць,
Дык гэта вельмі проста —

Паэзіі плысці ракой,
Цячы крынічкай жвавай,
Як на вяселлі маладой,
Заўсёды быць цікавай.

Вялікаму генію наша хвала,
Ягонае слова на свет прашугала,
Да Коласа з Канева песня прыйшла,
I з Канева песня прыйшла да Купалы.

Высока-высока ўзнялася гара,
Што срабра — дняпроўскія хвалі прад ёю,
I мы з невычэрпных крыніц кабзара
Чало асвяжаем жывою вадою.

Дняпро несутрымна плыве і плыве,
Ніхто гэтай дужае плыні не спыніць.
Мы чуем, як слова Тараса жыве

Наш бондар. Ён горды работай сваёю —
Кляніну абрэжа, прасушыць гадамі
I клёпак напіліць на пэўны узор...
А потым, прыгнаўшы адну да другое,
Іх зложыць дакладна, звядзе абцугамі
I добра заправіць ў глыбокі зазор.

А потым бугры і сучкі ён зразае,
Каб хібы дарэшты з-пад рук яго зніклі,
Каб вочы не ўбачылі іх нічые.
I вось ужо дрэва нібы ажывае,
Надзелена формай, багатай на выгляд,

За тэмай
Паэт увесь дзень прахадзіў.
— Ну чым бы, — ён думаў, —
Сягоння натхніцца? —
Пад вечар
Ад смагі ён ледзьве ўжо брыў.
I раптам —
На лузе знаходзіць крыніцу.

I вось, каб напіцца,
Да долу прынік,
А потым
Спытаў з прахалодаю ў грудзях:
— Чаму ты, крыніца,
Такой чысціні?
I што так табой
Не нахваляцца людзі?

I чуе наш лірык
З пахмурным чалом,
Што срэбны званок