Сад поўны яблыкаў,
горы высозныя з цукру-крышталю...
Ах, як цудоўна бабка мне змалку рай малявала!
Такія пякноты,
што ажно да ранку расказваць можна.
Што ж паўтарацца?

Над маёй галавой журавы,
Клічы даўнія,
Клічы знаёмыя...
Ну, куды адлятаеце вы?..
Застаюся засмучаны дома я.

Адлятаеце часта чаго?
Валасы мае ўсе абмарозілі.
Колькі год вы з дзяцінства майго,
Колькі год
Вы з сабой паадвозілі?

За марамі, за горамі зноў
З вамі сонца
I лета сустрэнуцца,
А гады, хоць і з цёплых краёў,
Да мяне ўжо ніколі не вернуцца!

У дні маладосці, у дні свайго рання,
Нямала і я пахадзіў на спатканні.

Дадому з'яўляўся, як золак займаўся,
I думаў, бывала, што ў гэтым мыляўся.

Але, адпачыўшы якую часінку,
Абходзіў ў акружцы я ўсе вечарынкі.

Збіваў там абцасы да самага краю
I каяўся потым — памылка якая!

А вось як згадаю былое сягоння,
Калі ад памылак заснежылі скроні, —

Не страшна мне
Ні твань, ні багна,
Ані віхуры гул і свіст —
Я за жыццё схапіўся прагна,
Як за галлё
Дубовы ліст.

На восені,
Мядзяны, дужы,
Між хмурай стыні ён гарыць...
Трасуць яго вятры і сцюжы,
А ён адно ў адказ —
Звініць.

Калі зімой
Мятлюга грае
I злосна шчэрыцца мароз,
Ён, як далонню, прыкрывае
Галінку тую,
Дзе прарос.

I толькі ў ясны дзень
Вясновы,

Чырвоны камочак.
Ну што ў ім, здаецца,
Трапечацца ж,
б'ецца,
спачыну не знае...
Калі прыгадаеш маленькае сэрца,
Чаго яно толькі ў сабе не змяшчае!

Шмат дзён перажытых,
I хмурых і ясных,
I моры, і горы,
і рознага многа...
А я вось даўно, ад маленства, выразн

Я прыйшоў паглядзець
Сёння ў гэты пакой —
На дзяўчыну
З прыветным задумлівым тварам.
Мне здалася яна
Ціхай, простай такой...
Што ж сароміцца так
Маладзенькая пара?

— Калі ласка!.. —
I дзеўчына ўмомант які
За сталом ужо з імі
Ласкава гаворыць.
Ручайкамі кладуцца
На паперу радкі,
А вачам маладых —
Рассцілаецца мора!

Узнялася
З лісточкам паперы малым:
— Жыць шчасліва, сябры,

Такая і мне ўжо часіна прыпала,
Што сэрцам разважыш, як глянеш назад,—
Пражыў, перайшоў ты, як кажуць, нямала,
Пабачыў на свеце цікавага шмат!

А вось каб спыталі, чаму я зайздрошчу,
Чаго б я найболей хацеў у жыцці?
Сказаў бы: дзіцяці дапытлівым вочам,
Што толькі імкнуцца да сэнсу дайсці.

Яму цераз годы дзіцячага плачу,
Пайшоўшы ў далёкі свой шлях на зямлі,

Дзень мой, ты апаўдні,
I ў прасторах абуджаных —
Толькі мне перайсці,
Колькі мацяю суджана.

Дзе спынюся, калі,
За якою бяседаю,
Ды ніколі аб тым
Мне ніхто не паведае...

Можа, ведала ўсё
Сэрца добрае матчына
Ды прасторы-палі
I бары на Вушаччыне.

Што ж ты зробіш, палі
Многа раз перавораны,
I не кажуць бары,
Быццам кім загавораны.

Мабыць, тайна мая
Дзесьці добра прыхована,