Акіян

Хоць я не бачыў акіяна,
Не плыў у землі ні ў чые,
А думаць аб народзе стану, —
Ён прада мною паўстае.

Як і народ — бязмежнай славы,
Нікім не знанай глыбіні,
У ласцы — велічна-ласкавы,
У гневе — грозны і страшны.

Далёка недзе ў змроку шэрым
Ля небаскробаў ён гудзіць —
Ракочуць хвалі, б'юць у бераг,
Імкнуцца бруд дашчэнту змыць.

А помніш, мой дружа!

Сягоння ў народа
Прыгожыя мары,
Навокал сады расцвілі...
А помніш, мой дружа,
Пажары, пажары,
Як бомбы над намі гулі.

Мы бачылі гора,
Мы зносілі раны,
I слёзы ліліся ракой...
А помніш, выходзілі
Мы партызаніць,
На смелы збіраліся бой.

Раслі і мужнелі
Атрады, брыгады,
Суровы і грозны быў час...
Ты помніш напады,
Жалезку, засады,
Як беглі фашысты ад нас.

Мы катаў разбілі,
Засеялі поле,
Навокал сады расцвілі...
Клянёмся, што болей
Фашыстам ніколі
Не быць на савецкай зямлі!

Ай-я-ёй!

Што я ўбачыў, што хаджу я
Сам не свой?
Ах, якая прыгажуня,
Ай-я-ёй!

Я гляджу, ў палон забраны
Той красой.
Што за постаць,
Што за тварык,
Ай-я-ёй!

Спавіла сваім паглядам
I хадой.
Што за вочкі,
Што за ручкі,
Ай-я-ёй!

Загубіў сваё я сэрца
I спакой.
Як адкрыцца,
Што сказаць мне,
Ай-я-ёй!

Покуль я круціў да болю
Галавой,
Падышоў аднекуль
Хлопец,
Ай-я-ёй!

Пад руку — і знік з дзяўчынай
За гарой,
А я ўслед гляджу,
Ўздыхаю:
Ай-я-ёй!

А мы з табой не галубкі...

Суседзяў ведаў я такіх,
Што на сябе маліліся,
А мы з табой не галубкі, —
Мы часта і сварыліся.

Ці шмат няшчырасці цаны?..
Хай звонку ўсё ў іх ладнае.
А мы не ведалі маны,
Кахалі па-сапраўднаму.

Прыгледзь за іх размоваю
Да прыкрасці ласкаваю, —
Слюнявяць, шэпчуць. Словы іх
Агідна-саладжавыя.

А мы прайшлі жыццёвы час,
Было між намі рознае,
Мы цалаваліся не раз
З прысмакам солі слёзнае.

I мусім шчыра гаварыць —
Трапляла й недарэчнае,
Ды ў нас нічым не астудзіць
Гарачыні сардэчнае.

Прысяга сэрцам

Вечна я ўдзячны жытняму хлебу,
Чыстай вадзе з невялічкай крыніцы,
Лесу зялёнаму,
Сіняму небу,
Светлай рачулцы, што ў полі бруіцца,

Гулу кварталаў у сонца затканым,
Дзе я з гадамі ў жыцці гартаваўся,
Плошчам і вуліцам
Тым несціханым,
Дзе я з сябрамі здружыўся, пазнаўся,

Людзям з адкрытай і шчырай душою,
З кім давялося ў жыцці мне сустрэцца,
Краю,
Што роднай завём мы зямлёю,
Што Беларуссю так люба завецца!

Слава

Не прагні славы. Лепш аддана
Працуй, як ранне настае.
А слава прыйдзе нечакана,
Калі й не дбаеш пра яе.

У славы ёсць, бясспрэчна, сіла,
Ды розны з ёй бывае шлях —
Яна разумнаму, што крылы,
А дурню — камень ці пятля.

Яна бяздумнаю рукою
Не раздае дарма дары,
Яна над хцівай галавою
Вянком з праменняў не гарыць.

Яна не ў слаўнай шумнай пене,
Ёй ненавісны фіміям,
Яна не ў золаце адзення,
Яе не бачыць носьбіт сам.

Не кліч яе абы-якую,
Прыход сапраўднай — без прынук.
Яе ў вачах сяброў адчуеш,
У поціску гарачых рук.

Былыя гаспадары

Усюды камень. I не выйсці.
I неба запалоніў ён.
Жылі індзейцы тут калісьці,
Кастрамі іх палаў Гудзон.

I вось эпоха ўжо другая,
Няма гаспадароў былых,
Другія тут агні палаюць,
Другія скачуць каля іх.

Далёка рэзервацый плачы,
Індзейцаў след астыў даўно.
Адно, дзе іх я толькі бачу,
Дык то ў музеі ці ў кіно.

Чабан

Стэп. Авечкі.
I чабан,
Дзе Саяны высяцца,
I з баранінай казан,
Як гадоў мо тысячу.

I касцёр такі ж,
I дым
Аж да неба петлямі.
Толькі сонейкам другім
Той чабан асветлены.

Вось ужо
Каторы год
З кніжкаю ён дружыцца.
А на небе самалёт,
Як галуб той, кружыцца.

Слаўна ты на цэлым свеце!

Украіна,
Украіна,
Як жа ты багата!
У цябе, што мора, вочы
I шалом Карпатаў.

Ты прасторамі сваімі
Ў золата прыбрана,
Срэбнай стужкаю
Дняпроўскай
Ты падпаясана.

Стан твой гонкі,
Стан прыгожы
Топалем здаецца.
Гарачэй агнёў Данбаса
Украіны сэрца.

Слаўна ты
На цэлым свеце
Песняй салаўінай...
Як жа добра быць тваімі
I дачкой і сынам!

Хацеў бы...

Хацеў бы часіны такой прычакаць,
Каб суддзяў пабачыў я гэтак:
Сядзяць —
Задаволена ў залу глядзяць,
I сэрцы іх шчасцем сагрэты.

Забытыя словы: прысуд і турма,
Не чутна аб кары ні разу,
Не то што забойцаў —
Зладзеяў няма,
Няма ўжо ніякай абразы.

Даўно ужо суддзі не чуюць маны,
Не знаюць зняваг і рабункаў,
Не справы злачынстваў прад імі відны,
А кветкі і горы дарункаў.

Чаго ж тады суддзям сядзець за сталом,
I што іх за роля такая?
Сягоння за працу,
За песню з агнём
Найлепшых яны адзначаюць.

Сонца

Зямля ўсю ноч глыбока спала
У цемрадзі і ў туманах,
А сонца раніцай устала
I свет змяніла на вачах.

Спачатку ўспыхнула што свечка
Ды, асвятліўшы берагі,
Аж засмяяўшыся над рэчкай,
Пайшло на поле, на лугі.

Відно ў яго мільён патрэбаў,
Бо не спынялася нідзе,
Але з сярэдзіны ўжо неба
Глядзела — праца як ідзе.

А як ідзе ў людзей старанных,
Як у мурашак, як у пчол.
I, задаволенае, пэўна,
Пайшло хіліцца зноў на дол.

Крыху над борам пастаяла,
Крапулася ялін густых,
Апошні раз пафарбавала
I знікла ў хвалях баравых.