Заклік

Ляці ж увысь,
Шырэй узмахі,
Каб зорку ўласную знайсці.
Пускайся ўброд,
Не ведай страху,
Бо шмат нязнанага ў жыцці.
Віхор, віры
Спрабуй адолець,
Які б твой шлях
Ні быў цяжкі...
Плыві, ўзлятай,
Не бойся болю,
З часамі сыдуць сінякі.

А помніш, мой дружа!

Сягоння ў народа
Прыгожыя мары,
Навокал сады расцвілі...
А помніш, мой дружа,
Пажары, пажары,
Як бомбы над намі гулі.

Мы бачылі гора,
Мы зносілі раны,
I слёзы ліліся ракой...
А помніш, выходзілі
Мы партызаніць,
На смелы збіраліся бой.

Раслі і мужнелі
Атрады, брыгады,
Суровы і грозны быў час...
Ты помніш напады,
Жалезку, засады,
Як беглі фашысты ад нас.

Мы катаў разбілі,
Засеялі поле,
Навокал сады расцвілі...
Клянёмся, што болей
Фашыстам ніколі
Не быць на савецкай зямлі!

Памылка

У дні маладосці, у дні свайго рання,
Нямала і я пахадзіў на спатканні.

Дадому з'яўляўся, як золак займаўся,
I думаў, бывала, што ў гэтым мыляўся.

Але, адпачыўшы якую часінку,
Абходзіў ў акружцы я ўсе вечарынкі.

Збіваў там абцасы да самага краю
I каяўся потым — памылка якая!

А вось як згадаю былое сягоння,
Калі ад памылак заснежылі скроні, —

Дык часта я, часта ад суму ўздыхаю —
Ах, каб ды яшчэ мне памылка такая!

Птушніца

Нідзе такой не знойдзеш квочкі,
Каб столькі зразу гадаваць.
Сачыць, як жоўтыя камочкі
Спрабуюць на нагах стаяць.

Яны ж растуць. Іх трэба песціць
I забяспечыць мацыён,
Упору даць папіць, паесці,
У час праводзіць іх на сон.

Пяройдуць дні, пяройдуць ночы,
Яны бялеюць грамадой,
Глядзіш — і крыламі лапочуць,
Вось-вось успырхнуць над зямлёй.

Стаіць ад ранку да заходу
Курыны гоман за гумном.
Убачаць птушніцу — заўсёды
Імчаць імкліва, сугрунём,

Бо зерне пад яе рукою
Бяжыць з каша, як з ручая.
Бялюткім воблакам над ёю
Уся птушыная сям’я.

Не страшны здзекі, ні турма...

Не страшны здзекі, ні турма
Імкліваму, цвярозаму.
Нічога ў свеце больш няма
Мацней людскога розуму.

— Што чалавек той... ну і ну... —
Званы казалі, звонячы.
А я ж узяў і павярнуў
Раку з паўдня да поўначы.

Казалі так: — Усе памруць,
Не рушце справы боскія... —
А я ж узяў зваліў гару,
Зрабіў прасторы морскія.

Казалі так: — Які дзівак
Памчыць між хмар над доламі..
А я ўзляцеў і ўзняўся так,
Што не дагнаць анёламі!

Што ж ты, Месяц, вырабляеш?

Што ні ўбачыш, не пазнаеш.
Што ж ты, Месяц, вырабляеш?

Ты на небе, як ліхтарык,
Вокны ж свецяцца ў пажары.

Пагляджу — зямля не тая.
Часам здасца — залатая.

Запаліў жучка ты, мошку,
На раку паслаў дарожку,

Сад абсыпаў срабрынёю.
Што ж ты нарабіў са мною?

Ночка зорамі іскрыцца.
Не ляжыцца мне, не спіцца.

Супакою я не маю,
Усё хаджу, яе шукаю...

Не відаць жа на сцяжынках —
Пасвяці яшчэ часінку.

Не адмоў жа ты мне ў ласцы.
Можа, выплыве, што ў казцы?

Акіян

Хоць я не бачыў акіяна,
Не плыў у землі ні ў чые,
А думаць аб народзе стану, —
Ён прада мною паўстае.

Як і народ — бязмежнай славы,
Нікім не знанай глыбіні,
У ласцы — велічна-ласкавы,
У гневе — грозны і страшны.

Далёка недзе ў змроку шэрым
Ля небаскробаў ён гудзіць —
Ракочуць хвалі, б'юць у бераг,
Імкнуцца бруд дашчэнту змыць.

Воблака

З-за лесу выплыла яно, —
Як белы пух,
Як ваты ком,
Пасля, як быццам палатно,
Затрапыхала над сялом.

Зары праменнае крыло
Яму перапыніла шлях.
Яно ж зайграла,
Расцвіло
I разгарнулася, як сцяг.

I неба ў чырвані, ў агнях
Загатавалася, як вар...
I нібы
Кропелька адна
Мне стуль скацілася на твар.

Душу маю ахутаў жар,
I думкі роем паплылі —
Што гэта кроў
Ці то сляза
Барацьбітоў, з якой зямлі?

А сцяг, што рос і далей плыў,
Не мог я зрокам абхапіць...
I думаў я,
Ці ўсё зрабіў,
Што мне належала зрабіць?

Калі мільёны паміралі...

Калі мільёны паміралі,
Каб засталося больш жывых,
Твае лісты мяне шукалі
Па многіх поштах палявых.

Плылі пялёсткамі малымі
Па-над абшарамі вайны,
А па дарозе перад імі
Гулі з агнямі перуны.

Былі ў лістах надзея, слёзы
I вера, што бяда міне.
I, абмінуўшы ўсе пагрозы,
Лісты знаходзілі мяне.

Яны ў вачах маіх кружылі,
Ці то спачынак быў, ці бой,
I, быццам птушкі белым крыллем,
Наперад клікалі з сабой.

Ківач

Не маю я сіл захаплення стрываць!
Цудоўны малюнак —
Суровы Ківач.

З гранітных адхонаў
Імкліва на дол
Злятае,
Як быццам з-пад неба сакол.

Нялёгка дарогу яму адшукаць,
I ломяцца крыллі,
I пер'і звіняць...

Ён б'ецца між скалаў
З відна
Да відна;
Над ім нахілілася моўчкі сасна,

Як быццам ёй хочацца
Вынайсці лад —
Аб чым тут гамоніць,
Гудзіць вадаспад?..

А ці не досыць вам, здаецца...

А ці не досыць вам, здаецца,
Яго няславіць і чарніць?
Ягонае ад гора сэрца
Ужо чарней ад галаўні.

Яго ў эпітэтах ганебных
Спавіла плётак дзераза,
Як дождж зямлі, яму патрэбна
Сяброўскай шчырасці сляза.

I сэрца ўсе нягоды скіне,
Кроў заструменіць сугрунём,
На месцы той слязы галіна
Зялёна ўспыхне аганьком.