Вітаем Вас на сайце народнага паэта Беларусі Пятруся Ўстінавіча Броўкі.
Пятрусь Броўка - паэтычны летапісец народнага жыцця, таленавіты паэт, творчая індывідуальнасць якога складвалася пад уплывам паслякастрычніцкага часу. Ён — сын складанай эпохі, што ўвабрала ў сябе стваральныя і разбуральныя пачаткі, вучыла верыць у нерэальнае, утапічнае, а затым — расчароўвацца ў ім. Гэта была эпоха, калі ад народа замоўчвалася злачыннасць улады, калі чалавека спрабавалі ператварыць у паслухмяны вінцік дзяржавы. Але разам з тым Кастрычніцкая рэвалюцыя адкрыла дзверы ў свет інтэлекту і мастацтва дзецям вёскі, сфарміравала іх аблічча, настроіла на высокую хвалю эмацыянальнага захаплення новым жыцём. П. Броўка, спасцігаючы скрутны час, памыляўся і сам, не страчваючы веры ў лепшае, у канчатковую справядлівасць і гуманізм.
Сябры, для Вас мы сабралі на гэтым сайце вершы Пятруся Броўкі, біяграфічныя звесткі, а таксама рэцэнзіі на творы паэта.
Сайт створаны ў межах Нацыянальнага Паэтычнага Парталу.
Не маю я сіл захаплення стрываць!
Цудоўны малюнак —
Суровы Ківач.
З гранітных адхонаў
Імкліва на дол
Злятае,
Як быццам з-пад неба сакол.
Нялёгка дарогу яму адшукаць,
I ломяцца крыллі,
I пер'і звіняць...
Ён б'ецца між скалаў
З відна
Да відна;
Над ім нахілілася моўчкі сасна,
Як быццам ёй хочацца
Вынайсці лад —
Аб чым тут гамоніць,
Гудзіць вадаспад?..
Стэп. Авечкі.
I чабан,
Дзе Саяны высяцца,
I з баранінай казан,
Як гадоў мо тысячу.
I касцёр такі ж,
I дым
Аж да неба петлямі.
Толькі сонейкам другім
Той чабан асветлены.
Вось ужо
Каторы год
З кніжкаю ён дружыцца.
А на небе самалёт,
Як галуб той, кружыцца.
Калі я жаніўся, дык — мне вы паверце
Сваты мяне сваталі лепшыя ў свеце:
Юначыя гульні, купальскія ночы
I, быццам маланкі, дзявочыя вочы,
Заранкі пад вечар, на досвітку росы,
Танклявыя рукі, бялявыя косы,
I водар вішнёвы, і пена чарэшні,
I тыя, што сэрца паранілі, песні,
I тыя, што разам спляталі з вянкамі...
Сватоў я не ведаў, што з ручнікамі.
Дзіўнагорск! Стаіш на плыні гулкапеннае,
Аж пад неба твае плечы — моц каменная.
А жывеш такою дружнаю сябрынаю,
Берагі з’яднаў высознаю плацінаю.
I святлом, што нараджаеш, ты захоплены,
А дамы твае, што кветкі, ў горы ўкроплены.
Слаўны ты хлапцамі зухаватымі
I, бясспрэчна, што красунямі-дзяўчатамі.
А іх вочы, а іх вочы — ясназорыя.
Дзіўнагорыя,
Дзіўнагорыя!
Як толькі прыйдзе дзень вясновы
I стане возера сінець,
Я, хоць рыбак не адмысловы,
Люблю за вудачкай сядзець.
Гляджу ў ваду. Ды то ж не жарты
Уклейкі, плоткі, галаўні,
Язі паважныя і карпы,
Што тыя зебры, — акуні.
Як непаседы, верхаводкі
Падскокваюць, вада ў кругах.
Стары шчупак падводнай лодкай
Стаіўся хіжа ў чаратах.
Мянтуз выходзіць палахліва
На шыр з затопленых асок.
Чаму ж такі я нешчаслівы —
Не ўзварухнецца паплавок.
Іду дамоў з пустым праз поле.
Сцяжынка ўсыпана расой.
Жыццё! Я дзякую, што здолеў
Тваёй нацешыцца красой!
З нас кожны памыляцца можа,
На сэрцы горыч ды імжа.
Здаваўся сябра мне прыгожым
I гэткім чыстым, як сляза.
Калі ж пазнаў бліжэй, без меры
Узбунтаваўся розум мой, —
Увесь ён з бруду і кар’еры
За прыгажосцю паказной.
Я вельмі рады развітанню,
Але цяжар яшчэ нашу, —
Хаджу атручаны дазвання,
Бы нехта плюнуў у душу.
А ці не досыць вам, здаецца...
А ці не досыць вам, здаецца,
Яго няславіць і чарніць?
Ягонае ад гора сэрца
Ужо чарней ад галаўні.
Яго ў эпітэтах ганебных
Спавіла плётак дзераза,
Як дождж зямлі, яму патрэбна
Сяброўскай шчырасці сляза.
I сэрца ўсе нягоды скіне,
Кроў заструменіць сугрунём,
На месцы той слязы галіна
Зялёна ўспыхне аганьком.
Калі мільёны паміралі,
Каб засталося больш жывых,
Твае лісты мяне шукалі
Па многіх поштах палявых.
Плылі пялёсткамі малымі
Па-над абшарамі вайны,
А па дарозе перад імі
Гулі з агнямі перуны.
Былі ў лістах надзея, слёзы
I вера, што бяда міне.
I, абмінуўшы ўсе пагрозы,
Лісты знаходзілі мяне.
Яны ў вачах маіх кружылі,
Ці то спачынак быў, ці бой,
I, быццам птушкі белым крыллем,
Наперад клікалі з сабой.
Складаная дарога ўдаль,
То дзень пагодны,
то імжа...
I на жалеза і на сталь
Імкнецца класціся іржа.
Павінна ж быць усё ў жыцці
Крыштальным,
як сумленне, чэсць, —
Калі іржу не саскрабці,
Іржа й жалеза пераесць.
Рассунуўшы сосны
Плячамі, што волат,
Пад Мінскам ўздымаецца
Трактарагорад.
Высока кавальскія цэхі
Пасталі
На месцы, дзе немцаў
Ў кацёл заціскалі.
[...]
На новай будове
Працуюць заўзята
Са ўсёй Беларусі
Хлапцы і дзяўчаты.
Хоць многія з іх
Маладыя гадамі,
Але ўжо выдатнымі
Сталі майстрамі.
Слухмяна ім кельма,
I цесля,
I молат...
Тут будзе збудованы
Трактарагорад.
Ўзнімецца горад
У працы няспыннай,
I трактары пойдуць
Шляхамі краіны.
I будуць на полі
Калгасным гадамі
Ад Мінска-сталіцы
Яны пасланцамі.
Нідзе такой не знойдзеш квочкі,
Каб столькі зразу гадаваць.
Сачыць, як жоўтыя камочкі
Спрабуюць на нагах стаяць.
Яны ж растуць. Іх трэба песціць
I забяспечыць мацыён,
Упору даць папіць, паесці,
У час праводзіць іх на сон.
Пяройдуць дні, пяройдуць ночы,
Яны бялеюць грамадой,
Глядзіш — і крыламі лапочуць,
Вось-вось успырхнуць над зямлёй.
Стаіць ад ранку да заходу
Курыны гоман за гумном.
Убачаць птушніцу — заўсёды
Імчаць імкліва, сугрунём,
Бо зерне пад яе рукою
Бяжыць з каша, як з ручая.
Бялюткім воблакам над ёю
Уся птушыная сям’я.