Ты хоць дрэва пасадзіў?

Дзе дваццаць год таму назад
Ляжаў дзірван акамянелы, —
Расцвіў прыгожы, буйны сад,
Паплыў удаль, як ветразь белы...

Нямала тут вясновых дзён
Папрацавалі слаўна людзі,
Каб кожнай яблыняю ён
Усхваляваў нам сёння грудзі.

Ён так святло сваё разліў,
Глядзіш, нацешыцца няможна...
— А ты хоць дрэва пасадзіў? —
Няхай сябе спытае кожны.

Пра вочы

Ты кажаш, вочанькі ў яе
Блакітныя,
Нябёсныя!
А я іх бачыў, браце мой,
Віхурнымі і злоснымі.

З вачэй, ты кажаш, сінь плыве,
Душу тваю
Лагодзячы,
А я ў іх штормы праплываў,
На бераг ледзь выходзячы.

Ты кажаш, з воч пяшчоты піў,
Яны былі
Бязмежнымі,
Мяне ж праз іх агонь паліў,
Што ў жар кідала ў снежані.

Ды не крыўдую я, дарма,
Бо многа ў іх —
Прынаднага,
Без бляску гневу ў іх няма
Святла таго сапраўднага.

Я вочы гэтыя пазнаў
I вёснамі
I восенню,
Што ў іх на змену хмар ідуць
Усходы яснай просіні.

А помніш, мой дружа!

Сягоння ў народа
Прыгожыя мары,
Навокал сады расцвілі...
А помніш, мой дружа,
Пажары, пажары,
Як бомбы над намі гулі.

Мы бачылі гора,
Мы зносілі раны,
I слёзы ліліся ракой...
А помніш, выходзілі
Мы партызаніць,
На смелы збіраліся бой.

Раслі і мужнелі
Атрады, брыгады,
Суровы і грозны быў час...
Ты помніш напады,
Жалезку, засады,
Як беглі фашысты ад нас.

Мы катаў разбілі,
Засеялі поле,
Навокал сады расцвілі...
Клянёмся, што болей
Фашыстам ніколі
Не быць на савецкай зямлі!

Здавалася, што сонца звонка...

Здавалася, што сонца звонка
Ўзляцела ўвысь, дзень рос і рос,
Калі стаяла скрозь гамонка
Касілак і танклявых кос.

Няма тых дзён, ад сонца п’яных,
Што працаю гулі вакол.
Нібы шаломы веліканы,
Стагі паставілі на дол.

Вярба над вадою

Як бы засмучоная
Весткай якою,
Стаіць задуменна
Вярба над вадою.

Прыгнулася вельмі,
Як тая бабуля.
Здаецца, што й лісце
На голлях паснула.

Не злічыш убораў,
Што ў рэчку апалі, —
Гады прамінулі,
Як чоўны на хвалях.

Чаго ж яна гнецца,
Не знаючы зморы?
— Там сонца, там месяц
I ясныя зоры.

З нас кожны памыляцца можа...

З нас кожны памыляцца можа,
На сэрцы горыч ды імжа.
Здаваўся сябра мне прыгожым
I гэткім чыстым, як сляза.

Калі ж пазнаў бліжэй, без меры
Узбунтаваўся розум мой, —
Увесь ён з бруду і кар’еры
За прыгажосцю паказной.

Я вельмі рады развітанню,
Але цяжар яшчэ нашу, —
Хаджу атручаны дазвання,
Бы нехта плюнуў у душу.

А ці не досыць вам, здаецца...

А ці не досыць вам, здаецца,
Яго няславіць і чарніць?
Ягонае ад гора сэрца
Ужо чарней ад галаўні.

Яго ў эпітэтах ганебных
Спавіла плётак дзераза,
Як дождж зямлі, яму патрэбна
Сяброўскай шчырасці сляза.

I сэрца ўсе нягоды скіне,
Кроў заструменіць сугрунём,
На месцы той слязы галіна
Зялёна ўспыхне аганьком.

Слаўна ты на цэлым свеце!

Украіна,
Украіна,
Як жа ты багата!
У цябе, што мора, вочы
I шалом Карпатаў.

Ты прасторамі сваімі
Ў золата прыбрана,
Срэбнай стужкаю
Дняпроўскай
Ты падпаясана.

Стан твой гонкі,
Стан прыгожы
Топалем здаецца.
Гарачэй агнёў Данбаса
Украіны сэрца.

Слаўна ты
На цэлым свеце
Песняй салаўінай...
Як жа добра быць тваімі
I дачкой і сынам!

Стаю задумлівы...

Стаю задумлівы,
Маркотны.
Мой зрок блукае па сцяне —
Высозны дом,
На вокнаў сотню,
Пакуль яшчэ ў дрымотным сне.

I раптам смех:
То дзесьці збоку,
То ў самым нізе, то ўгары...
Як быццам волат мнагавокі
Стаў прачынацца на зары.

I я больш прагна
Паглядаю
На запаветнае акно.
Хвалююся. Дрыжу.
Чакаю.
Не адчыняецца яно.

Такая і мне ўжо часіна прыпала...

Такая і мне ўжо часіна прыпала,
Што сэрцам разважыш, як глянеш назад,—
Пражыў, перайшоў ты, як кажуць, нямала,
Пабачыў на свеце цікавага шмат!

А вось каб спыталі, чаму я зайздрошчу,
Чаго б я найболей хацеў у жыцці?
Сказаў бы: дзіцяці дапытлівым вочам,
Што толькі імкнуцца да сэнсу дайсці.

Яму цераз годы дзіцячага плачу,
Пайшоўшы ў далёкі свой шлях на зямлі,
Такое, відаць, давядзецца пабачыць,
Аб чым толькі марыць мы прагна маглі.

Хацелася б з новым прайсці чалавекам,
Яшчэ раз уцеху ад працы адчуць,
Каб з гэтай паловы дваццатага веку
У век надыходзячы хоць зазірнуць!

Дзіўнагорыя

Дзіўнагорск! Стаіш на плыні гулкапеннае,
Аж пад неба твае плечы — моц каменная.

А жывеш такою дружнаю сябрынаю,
Берагі з’яднаў высознаю плацінаю.

I святлом, што нараджаеш, ты захоплены,
А дамы твае, што кветкі, ў горы ўкроплены.

Слаўны ты хлапцамі зухаватымі
I, бясспрэчна, што красунямі-дзяўчатамі.

А іх вочы, а іх вочы — ясназорыя.
Дзіўнагорыя,
Дзіўнагорыя!