Глядзіце, зрокам як абняць...

Глядзіце, зрокам як абняць —
Так зачарнелася кругом.
Давайце ж хмары разганяць,
Бо хутка можа грымнуць гром.

I так маланкі будуць біць,
Знішчаць палеткі і жытло
Паміж жахлівых навальніц,
Якіх яшчэ і не было.

I можа ўсё ахутаць дым
I спапяліць вайна жывых,
I могуць знікнуць назаўжды
I птушак спеў, і рост травы...

Дык нельга нам спакойна спаць,
Бо працы ў нас сягоння шмат —
Давайце хмары разганяць,
Каб ясным быў наш далягляд.

Чырвоныя сцягі

Зашумелі плошчы, паркі,
Поле ў сонцы — залатое.
У чырвоных сцягах, яркіх,
Наша свята веснавое.

Ці ты ў горадзе, ці ў полі —
Над галовамі іх многа —
Гэта сцягі нашай Волі,
Гэта сцягі Перамогі.

Узнялі мы іх старанна,
Хай плывуць крылатым роем —
Колькі воінаў адданых
Абрасілі іх крывёю.

Сцягі, сцягі... лашчаць вока, —
Узняліся ў стройным маршы...
Пранясём жа іх высока,
Як бацькі насілі нашы!

Іржа

Складаная дарога ўдаль,
То дзень пагодны,
то імжа...

I на жалеза і на сталь
Імкнецца класціся іржа.
Павінна ж быць усё ў жыцці
Крыштальным,
як сумленне, чэсць, —
Калі іржу не саскрабці,
Іржа й жалеза пераесць.

Хацеў бы...

Хацеў бы часіны такой прычакаць,
Каб суддзяў пабачыў я гэтак:
Сядзяць —
Задаволена ў залу глядзяць,
I сэрцы іх шчасцем сагрэты.

Забытыя словы: прысуд і турма,
Не чутна аб кары ні разу,
Не то што забойцаў —
Зладзеяў няма,
Няма ўжо ніякай абразы.

Даўно ужо суддзі не чуюць маны,
Не знаюць зняваг і рабункаў,
Не справы злачынстваў прад імі відны,
А кветкі і горы дарункаў.

Чаго ж тады суддзям сядзець за сталом,
I што іх за роля такая?
Сягоння за працу,
За песню з агнём
Найлепшых яны адзначаюць.

Вясёлка

Вясёлка ўстала над палямі,
Яе ты бачыш, можа быць?..
I мне здаецца,
Што між намі —
Вясёлка гэтая гарыць.

Адкуль краса яе бярэцца, —
З азёраў, з рэчак баравых?
— Не, і не з мора!
З нашых сэрцаў,
I акіян мяльчэй ад іх!

А помніш, мой дружа!

Сягоння ў народа
Прыгожыя мары,
Навокал сады расцвілі...
А помніш, мой дружа,
Пажары, пажары,
Як бомбы над намі гулі.

Мы бачылі гора,
Мы зносілі раны,
I слёзы ліліся ракой...
А помніш, выходзілі
Мы партызаніць,
На смелы збіраліся бой.

Раслі і мужнелі
Атрады, брыгады,
Суровы і грозны быў час...
Ты помніш напады,
Жалезку, засады,
Як беглі фашысты ад нас.

Мы катаў разбілі,
Засеялі поле,
Навокал сады расцвілі...
Клянёмся, што болей
Фашыстам ніколі
Не быць на савецкай зямлі!

Незадаволенаму

Ты кажаш, чахнеш —
Сум, нуда,
Абрыдлі каша і праснак,
А ты ці знаў,
Што лебяда
Была калісьці нам усмак?
Ты круціш хмура
Галавой,
Яшчэ чаго? Канечне, не!
А еў камы ты
З бульбы той,
Што мы збіралі па вясне?
Злуеш на корт і на сацін,
Што капялюша
Не набыў.
А ты ці знаеш,
Брыль адзін
Ва ўсёй акружцы ў пана быў.
Мы й тое помнім —
I не жах,
Як адскакалі танцаў шмат
У зрэбных
Галіфэ-штанах
Пад дружны гул ад голых пят.
А сёння, ты
Як бачыш сам, —
Лапцей і зрэб'я не відаць.
За ўсё ж
Падзякуйце бацькам.
Дык больш імкніцеся прыдбаць!

Вярба над вадою

Як бы засмучоная
Весткай якою,
Стаіць задуменна
Вярба над вадою.

Прыгнулася вельмі,
Як тая бабуля.
Здаецца, што й лісце
На голлях паснула.

Не злічыш убораў,
Што ў рэчку апалі, —
Гады прамінулі,
Як чоўны на хвалях.

Чаго ж яна гнецца,
Не знаючы зморы?
— Там сонца, там месяц
I ясныя зоры.

Тры браты

Над полем мятлюгаю вецер загойкаў,
Тры родных браты узняліся на бойку.

Суровая сцежка да роднае хаты,
Ды моцна трымаюць браты аўтаматы.

Трывожнаю цішшу, марознаю ноччу
Дапытліва ўдаль прыглядаюцца вочы.

Калі пакідалі краіну з баямі, —
Пажоўклае лісце плыло над шляхамі.

Сюды па завеях з іх кожны імкнуўся,
I зноўку пад імі зямля Беларусі.

А поблізу недзе, за зграяй чужынцаў,
Знаёмыя вёскі, дарогі, гасцінцы...

Імкнецца іх трое наперад заўзята:
— Праб'ёмся дадому!
— Праб'ёмся дахаты!

Ісці да мэты — ўстаць да ўсходу...

Ісці да мэты — ўстаць да ўсходу
I даць зямлю адчуць нагам,
Ды, крышачы сцяну нягоды,
Ісці насуперак вятрам.

Няхай палохаюць віхуры,
Ты не мяняй кірунак свой,
Бо нават птушкі супраць буры
Сядзяць наперад галавой.

Харыкейн

Збівае з ног і валіць ветрам,
Зрывае дахі з хмурых сцен,
З далёкіх акіянскіх нетраў
Ідзе няўмольны харыкейн.

Не хоча ён нічым пагрэбаць,
Бярэ, што трапіцца яму,
Як быццам між зямлёй і небам
Усё належыць аднаму.

Але стыхію б’юць надзейна
Праменні сонейка праз век, —
Знікае сіла харыкейна,
I зноў смяецца чалавек.