З такімі не хацеў бы стрэцца,
Яны далей мне за чужых.
Не разумею адшчапенцаў —
I што заместа сэрца ў іх?

Жыццю свайму паставіць кропку,
Залезці за чужацкі плот,
Змяніць на панскія атопкі
Свой змайстраваны ладна бот.

Прад кім яны пагнулі шыі,
Сябе прадаўшы і дзяцей?
Няўжо ім злітыя памыі
За ежу простую смачней?

Хіба ж яны маглі забыцца,
Зусім адмовіцца змаглі
Тае зямлі, тае крыніцы,
Што нас на ногі узнялі?

Забыцца матчынае мовы,
Пакінуць свой бацькоўскі дом
I той лісток, малы, кляновы,
Цябе будзіў, што пад акном.

Пакінуць песні, вечарынкі,
Дзе ноч гармонік не маўчыць,
Пакінуць кветку, дзе расінка,
Нібы слязінка, зіхаціць.

Якім жа трэба быць паганым,
Каб кінуць родны каравай!
Вам рай заморскі абяцаны...
Няма яго, а дома — рай.