Вуглы яе дзікай травой параслі,
Па шыю схавалася ў процьму сырую,
Прыжмураным вокам
Глядзіць з-пад зямлі,
Як быццам на свет і на сонца крыўдуе.

Увойдзеш — паветра грудзям не стае,
Няйначай, ўскапана магіла якая.
Прабіліся зерні
З-пад столі яе,
Бо ўцемры таксама сядзець не жадаюць.

А побач узняўся збудованы дом
З вясёлым паглядам, смалісты, сасновы...
А мы і зямлянку
Цяпер памянём
Зусім не благім, а прыязлівым словам.

Калі нарабіла бяздомных вайна,
Калі мы не зналі, дзе дзецца ад болю, —
Ад зімняе сцюжы
Прыкрыла яна,
Схавала ад восеньскай жорсткае золі.

Мы зналі, хоць часта у нас галава
Балела ад чаду, ад сцюжы-марозу,
Лепш поле сваё
Над сабой адчуваць,
Чым вострыя дахі засценкаў варожых.

I нас не зламалі. Як толькі вясна
Прайшла з перамогай шляхамі краіны, —
Складаць пачалі мы
Бярно да бярна
На вольных палетках сялібы-хаціны.

Над попелам зноўку ўзнялося сяло,
I хаты ласкава завуць аганькамі,
А колькі ўжо клёнаў
Пад вокны прыйшло
I ветла да шыбаў гамоняць лістамі.

Хоць многа пражыта часінаў цяжкіх,
Мы шчасце будуем рукамі сваімі.
Мы выйшлі з зямлянак.
Раскінулі іх,
А толькі вось гэту на памяць пакінем.

Хай будзе па ўскраіне заўжды відна,
Яе мы не хвалім, але і не ганім,
Хай дзецям і ўнукам
Раскажа яна
Пра наша жыццё і пра наша змаганне.