Між сумных кварталаў,
Між чорных руінаў
Ён ходзіць і марыць
Па цэлых гадзінах.
Мяркуе, складае
Адно да другога,
Што нават знаёмых
Не бачыць нікога.
Глядзіць, падлічае
У думках натхненна,
I ўсмешкаю свеціцца
Твар задуменны.
За грудамі друзу,
У працы заўзятай
Ён бачыць свой горад
Прыгожы, крылаты.
I ў памяці вострай
Складаюцца планы —
Вялікія плошчы,
Палацы, фантаны
I вуліцы, вуліцы
Ў руху няспынным:
Снуюць аўтабусы,
Мігаюць машыны.
Таполі і ліпы
Стаяць грамадою,
Алеі, алеі
Шумяць над ракою.
А далей,
На ўзвышшы,
Заўважыла вока —
Вялікасны помнік,
Узняты высока...
Ідзе архітэктар,
Задумай багаты,
Ён бачыць свой горад
Прыгожы, крылаты!