Стэп. Авечкі.
I чабан,
Дзе Саяны высяцца,
I з баранінай казан,
Як гадоў мо тысячу.

I касцёр такі ж,
I дым
Аж да неба петлямі.
Толькі сонейкам другім
Той чабан асветлены.

Вось ужо
Каторы год
З кніжкаю ён дружыцца.
А на небе самалёт,
Як галуб той, кружыцца.