Ёсць у нас
Мікіта Баравік,
Хтось назваў аднойчы:
— Чараўнік!

А пасля на цэлае сяло
Так і загудзела
I пайшло.

А пасля ўжо
Кожны з нас прывык:
— Чараўнік Мікіта,
Чараўнік!

Так і разышлося
На калгас,
Што Мікіту гэта
Ў самы раз!

Як пасее жыта —
Што той лес,
Як пасадзіць бульбу —
Ледзь збярэш!

За гуркамі грады
Не відны,
Як шары, пад сонцам
Качаны.

Як вядома, шчасце
Ходзіць з ім,
Ды хіба ж у гэтым?
А ва ўсім!

Не сказаць,
Што хлопец вельмі хват,
Ды няма адбою
Ад дзяўчат.

Апытай сягоння
Хоць каго,
Толькі і гаворкі
Пра яго.

Вось чаму ўжо
Кожны з нас прывык
— Чараўнік Мікіта,
Чараўнік!