Чацвёртыя суткі гляджу закахана
З акна на бязмежжа краіны маёй.
О, як ты прыгожы, прастор Казахстана,
Калі абуджаешся ранняй вясной!

Гляджу я, мінаюць шляхі за шляхамі,
А стэп — чараўнік, нібы песня сама, —
Чырвонымі макамі, быццам сцяжкамі,
Расквечаны ўсюды — і краю няма.