Масіўны, гладкі ён мужчына,
Надзейны страўнік, моцны сон,
На твары жаднае маршчыны
Пад сорак год не знае ён.

Спытайце што, адкажа з толкам,
Ён знае ўсё, аб чым ні йшло...
Заўжды апранены з іголкі,
Хоць у вітрыну стаў за шкло.

Не разнервуецца дарэмна,
Не возьме ў рот таго-сяго...
Ва ўсіх адносінах прыемны,
Я чуў, казалі пра яго.

Такі крыштальны, аж свіціцца,
Ледзь не зрабілі ўжо святым...
А як мне з гэтым пагадзіцца,
Бо я дазнаўся вось аб чым:

У дзень вясновы, не рабочы
(Бо парушальнікам не быў),
Ішоў ля рэчкі ён аднойчы,
З развагаю паветра піў.

У думках шчасце сваё множыў,
Здабыткам дбайны вёў падлік...
I раптам — з рэчкі патрывожыў
Яго спакой дзіцячы крык.

Зірнуў, узважыў — там глыбока,
Дуроных вылаяў дзяцей,
Гукнуў міліцыю здалёку,
А сам пайшоў, пайшоў далей.

Над гэтым шмат я ў думках біўся
I пагадзіўся толькі з тым, —
Што ўзяць з такога,
Ён радзіўся
З душою вечнай мерзлаты.