Я хачу паведаць
Пра людзей адданых,
Хай аб працы іхняй
Песня устае —
Дзеўчыну па вёсцы
Проста звалі Ганнай,
Ганначкай часамі
Клікалі яе.

Цэлы дзень у руху,
З самага світанку.
У яе заўсёды
Тысячы клапот;
Падрыўніцу Ганну,
Ганку-партызанку,
Дзеўчыну з Палесся,
Палюбіў народ.

Невяліка ростам,
Ды вяліка сіла, —
Колькі пад адхонам
Цягнікоў ляжаць...
А як з лесу выйшла,
Аўтамат змяніла,
Зноў за серп і ў поле
Выйшла жыта жаць.

I яе, папраўдзе,
Вабяць карагоды,
Ну, куды ж падзецца,
Гэта ж маладосць!
Ды сказалі Ганцы:
— Будзеш паляводам.
Адказала Ганка,
Як заўсёды: — Ёсць!

Ды пайшла на поле,
Дзень за днём арала,
Бараной зубчастай
Нішчыла быллё,
I каменні ў крушні
На раллі збірала,
I глыжэўе біла,
Каб мякчэй было.

А калі пшаніцай
Забуялі долы
I пачуўся Ганцы
Гоман іх жывы, —
Дбайна даглядала,
Тры разы палола,
Аб асот калола
Рукі да крыві.

Помніць Ганка,
Помніць
Ледзяныя росы,
Як туман уранні
Слаўся паміж траў,
Як хадзіла золкам
Па узмежках босай;
Можа, толькі жаўра
Разам і ўставаў.

Колькі хвалявання,
Колькі дзён нягожых,
Колькі дум трывожных
Наганялі жах:
Білі навальніцы —
Набягалі слёзы,
А сушыла сонца —
Сохла і ў грудзях.

Толькі ўсё мінула.
Колас сакавіты
Сонца абсыпала
Промнямі святла;
Буйнае, густое
Зарадзіла жыта,
I такая слава
Па сялу пайшла:

Ганка-партызанка
Верная народу,
Спрытна з аўтаматам,
Спрытна й працаваць.
Будзе Ганцы,
Будзе,
Будзе нагарода;
Добрая дзяўчына,
Нечага казаць.