Ёсць у нас такія людзі,
Да якіх заўжды
Пашана.
Камандзір разведкі Горны
Слаўны быў між партызанаў.

Ад Барысава да Оршы
Ў кожнай вёсцы,
Кожнай хаце
Паважалі камандзіра
Ад старога да дзіцяці.

Біў ён ворагаў няшчадна
Колькі моцы,
Колькі сілы,
Ды нямецкая блакада
Камандзіра падкасіла.

На Берлін франты ўзняліся,
I яго хлапцы,
Вядома.
Цяжка ў гэткую часіну
Без нагі застацца дома.

Ды жыццё не знае спыну:
Зноў зайграла сонца
Ясна.
Як жа так, сядзець без працы?.
Стаў ён мельнікам калгасным.

Шчыра скажам, справу гэту
Недалюбліваў,
Крывіўся...
А пасля ўсё далей,
Болей —
Проста ў млын свой улюбіўся.

Тры гады
Бесперастанку
Меле збожжа залатое.
Любяць мельніка сяляне —
Партызанскага героя.

Ён ад млына не адходзіць,
Там і днюе,
I начуе...
Вось глядзіць ён каля става,
Як вада прад ім бушуе,
Пеніць,
Падае з разгону,
Колы круціць спрытна, гонка...
З-пад вады мігаюць спіцы,
Што жыцця яго старонкі.

Так у марах
I развагах
Ён стаяў бы доўга, мусіць...
Зарыпелі недзе колы,
Мельнік наш устрапянуўся.

Паглядзеў —
Ідуць падводы, што на свята,
З ураджаем.
Ён на ганак узыходзіць
I ўрачыста запрашае.
А пасля
Дае загады,
Разам з ласкай і дакорам:
— Партызан таварыш Корбут,
Падавай хутчэй на гору!

Камісар разведкі Бокуць,
Ты сягоння
Першым будзеш.
Гэй, таварыш Калымага,
Ля каша чаго марудзіш?
Ды змяніў усе загады,
Як заўважыў маладзіцу:
— Санітарцы,
Цёці Дашы, без чаргі змалоць пшаніцу!

Да яго сябры падходзяць,
Што хадзілі з ім
З баямі.
Мельнік цэлы дзень вясёлы,
Размаўляе ён з сябрамі,

Як жывуць цяпер калгасы,
Як жылося
Ў партызанах...
Ім жа ў лад гамоняць жорны
Несупынна,
Несціхана.