Юрта-буда з лямцу і са скуры,
Ледзь прыкметны нізенькі ўваход.
А ў той юрце бабка люльку курыць,
А той бабцы, можа, сотня год.

Кружыць дым, а бабка ўжо не чуе.
Колькі пражыла яна, згадай —
Нас ля юрты праўнучка віншуе,
А імя ў дзяўчыны Маакай.

А сама ўсё сонейка забрала.
Пахвалілі — вочы зацвілі,
Папрасілі — песню заспявала,
Ажно зашумелі кавылі.

I здалося, мары чарадою,
Воблакам над горамі плывуць —
Быць спявачкай хочацца малое.
Ах, яшчэ б сустрэць яе, пачуць!..