Кладаўшчык у нас паважны,
Сам сабе цану ён знае.
— Хто ў калгасе самы важны? —
Ён не раз другіх пытае.

Пажартуюць у народзе:
— Бачыш, гэткі ганарысты! —
Сапраўды,
У свіран ходзіць
Ён заўсёды урачыста.

Моўчкі засавы праверыць
Ды, забразгаўшы
Ключамі,
Любіць ён шырока дзверы
Раскрываць перад вазамі.

Потым буркне важеа слова,
Пры ўваходзе
Стаўшы з краю:
— Ну, нясіце, толькі ўмова,
Што благога не прымаю!

Людзі ўзносяць мех за мехам,
У засекі
Насыпаюць...
Кладаўшчык, займеўшы ўцеху,
Толькі вусы раздзьмухае.

Ён глядзіць і, як ніколі,
Задаволены сягоння,
Што ў засеках,
Як і ў полі,
Ніва з ніваю гамоніць.

Калі хто якой парою
Запытаецца зазвычай:
— З хлебам як? —
А ён на тое:
— Калі хочаш, дык пазычым!

Ці ля свірна, ці ля хаты
Любіць ён
Павыхваляцца:
— Не цурайцеся, дзяўчаты,
У мяне ж усё багацце!