Не можа ён забыць часін,
Тае суровае пары,
Калі ў агні, ў дыму руін
Кідаў ён горад на Дняпры;

Калі з-пад смерці і жуды
На ўсход выводзіў паравоз,
Глыбока раніўшы тады
Душу на боль дзіцячых слёз.

Нямала дзён таму прайшло.
Пад рокат куль, пад бомбаў свіст,
Хай шлях задзьмула, замяло,
На фронт спяшае машыніст.

Братоў трымаюць у бядзе
Фашысты, ўзяўшы у палон.
Разлік снарадамі.
Ідзе
За эшалонам эшалон.

Хай машыніст не знае сна,
А сэрца радасна яго,
Бо з новым рэйсам ён штодня
Бліжэй да горада свайго;

Бо знае: час абмые кроў,
I скора ўжо канец тузе,
I ў родны край паміж бароў
Ён шчасце волі прывязе.