Мой край у росце.
Мы ў паходзе.
I, ўсхваляваны, я пяю,
Што родны кут за паўстагоддзя
Змяніўся так — не пазнаю.

Разбуджаны машын гудкамі
Шляхі з прысадамі бяроз.
Перапаханы трактарамі
Мой край упоперак і ўдоўж.

Куды ні гляну — сэрцу люба.
Драты, як струны,
скрозь пайшлі,
А навакол іх трубы, трубы
Стаяць, як клічнікі зямлі.

А паміж труб разлівы хлеба,
Куды ні глянь, куды ні кроч.
На крылах чалавек
імкне у неба,
Гамоніць з небам дзень і ноч.

Змяніліся імкненні, звычкі,
Інакшы краявід сяла.
З зямлі ж струменіць,
б’е крынічка,
Што сілу нам усім дала!