У Нарвегіі, дзе горы
Вадаспадамі прыбраны,
За палярным кругам горад
Му і Рана.

Назва гучная такая,
Што цымбаламі найграна,
З ёй дзяцінства ўспамінаю —
Му і Рана.

Прыгажун, стаіш пры лесе,
Да цябе мая пашана,
Не таму, што ты завешся
Му і Рана.

Ты не толькі гэтым блізкі.
Прыгадаю — ў сэрцы рана.
Я стаю пры абеліску
Му і Рана.

Пад высокім шпілем вострым
Многа смелых пахавана,
Спяць мае браты і сёстры,
Му і Рана.

Мы дамоў іх клічам з болем,
Ды навек яны схаваны
Тут, табе прынёсшы волю,
Му і Рана.

Горад белы, быццам з лёду,
Бляскам поўначы затканы,
Помні кроў сяброў з Усходу,
Му і Рана.