Сядзіць спахмурнелы паперараздатчык,
Густая расліннасць навокал чала.
Каму кіраўнік ён,
каму ён загадчык,
Па мне, дык ён проста —
начальнік стала.
Бо стол яму — бацька.
Прыемна і люба
На стол углядацца ад крэсла свайго...
(Калі майстравалі,
адменнага дубу
Дзялянка — не меней — пайшла на яго.)
Сядзіць наш начальнік.
У вёсцы ён быццам:
Цвітуць на стале ў яго
бэз і півонь,
З паперы — узгоркі,
з чарніла — крыніцы,
Між імі пасецца і бронзавы конь.
Нічога не скажаш,
няблага ён петрыць:
Прад ім на стале
размалёваны план,
Пры ім кіяхі кукурузы
па метру,
А збоку — з вядзёрка
бурак і качан.
Ён графік уборкі
прыклеіў на шафку,
Каб бачыў прыезджы інструктар ці госць.
Пазвоняць з раёна —
ён лічбу у графку,
А значыць, парадак...
і прэмія ёсць.
Па графіках — усё узрасло,
узнялося,
Сто процантаў збору,
калгаснік пяе.
Яго не хвалюе,
што недзе ў пракосах
Каторы ўжо тыдзень
як сена гніе.
Яму не відно.
А на дрэвах не густа,
I дол усцілае
адзін ападняк,
I чэрві
мясцінамі з’елі капусту,
I шмат дзе пашкоджаны
гіне бурак.
Яму ж экспанат выдатнейшы
і свежы
На стол сакратарка
вось-вось падала...
Заела, заела
начальніка крэсла,
А тут яшчэ побач
службовы гараж.
Таму і затоўсты,
занадта ацеслы,
I наш быццам хлопец, і быццам не наш.
Відаць, што папера
яго падкасіла.
Узняць яго трэба — і ў шлях, на сяло,
Каб сонцам і ветрам
яго асмаліла,
Каб дзе па калдобах
як след пратрасло.
Каб вочы яго
правяралі не графік,
А жыта, што ў полі гамоніць сцяной,
Каб ён пазнаёміўся
ў бабкі Агапкі
Ды з кожнаю графкай яе — баразной.