Я знаю такога — таварыш паважаны,
На пэўнай рабоце ён самы адказны.
Працуе, як кажуць, на поўную сілу,
А тайну давераць — дык гэта ж магіла.
Расказваць сакрэты не мае ён моды,
Хіба толькі жонцы, і то не заўсёды.
Мо часам на вушка, ў пасцелі сагрэты,
Шапне ён і скажа: «Глядзі ж, па сакрэту...»
А потым задасць храпака у ахвоту
I заўтра спакойна ідзе на работу.
А з шэпту яго павілася вяроўка.
Сустрэлася жонка з найлепшай сяброўкай:
— Ай, што мне, сястрыца, што стала вядома...
Глядзі ж, дарагая, нікому, нікому!..
Пабегла сяброўка з сяброўкай сустрэцца.
I далей, і далей вяровачка ўецца.
Пайшла, закружыла, панесла навінку,
Пранесла праз горад да самага рынку.
Таварыш адказны злуе надзвычайна:
— Ну хто гэта выдаў важнейшую тайну?..
Сваю установу гатоў ён растрэсці,
Крычыць у аддзелах, намесніка бэсціць:
— Ды гэта ж злачынства, хіба гэтак можна?
Адзін ён у справах заўсёды сур’ёзны.
Працуе, як кажуць, на поўную сілу,
А тайну давераць — дык гэта ж магіла.