I крытыкі і песняры
Ад рання і да рання
Таўкуць, як мак той камары,
Адзінае пытанне:

Каб мець карысць, належны плён,
Каб чуць яе душою,
Паэзія сучасных дзён
Павінна быць якою?

Сябры, навошта словы драць,
Як з той кары бяросту,
Калі як след паразважаць,
Дык гэта вельмі проста —

Паэзіі плысці ракой,
Цячы крынічкай жвавай,
Як на вяселлі маладой,
Заўсёды быць цікавай.

Дзяўчом у песенным садку,
Вясёлай, златакудрай
Ды, як сівенькаму дзядку,
Разважлівай і мудрай.

Нібы арлу, ўзлятаць, крыляць,
Мінаць цясніны, кручы,
Падобнаю да салаўя
Заўсёды быць — пявучай.

Не знаць прыпынку анідзе
Ні днём, ні ноччу цёмнай,
Быць, як асілку між людзей,
Магутнай і нястомнай.

Імкнуцца праўду расказаць
Заўсёды сэрцам чыстым,
Каб, як дзіцячая сляза,
Быць шчырай і празрыстай.

Паэзія, твой крок чуваць,
Твой стан, здаецца, бачу!..
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
А як цябе мне адшукаць —
Нялёгкая задача!