А плыве ён па моры,
Неабсяжным і сінім,
Горда хвалі ўздымае
Параход «Украіна».

Хвалі колеру неба,
Фарбаваныя быццам...
А мне бачыцца мора
Залатое пшаніцы.

А мне бачыцца неба
З даляглядам бяскрайнім,
А мне чуецца гоман
I камбайны... камбайны...

А мне бачацца сёлы,
Пабялёныя хаты,
А мне чуюцца песні,
Што спяваюць дзяўчаты.

Параход «Украіна»!
Рады я, што сустрэўся —
Хутка з гэтай мясціны
Даплывеш ты ў Адэсу.

Завязі ж, завязі ты
Прывітанне ад сына
Залатой Украіне,
Дарагой Украіне.

Між азёраў Наддзвіння,
Між бароў і дуброваў
З песень маці пачуў я
Украінскае слова.

Я пачуў ад Шаўчэнкі
Пра жыццё, што мінула,
Дзе казацкая слава
У курганах паснула.

А цяпер, як пабачу,
Сэрца з радасці горда,
Ах, якія пасталі
Там асілкі-заводы.

А як песню пачую,
Што складаюць паэты,
Я шукаю вачамі,
Дзе, чароўная, дзе ты?..

I куды ні пагляну
Я з палёў Беларусі —
Многа хочацца зведаць,
Ўсё пабачыць імкнуся —

I Маскву, і Ўкраіну,
Ўвесь Саюз працавіты,
Дзе пачуццямі дружбы,
Як вянком, мы спавіты.

Я стаю з гэтай думай,
Ў далях высяцца горы,
Параход праплывае,
Рэжа Чорнае мора.

Завязі ж, завязі ты
Прывітанне ад сына
Залатой Ўкраіне,
Дарагой Украіне.