Свой атрад паміж лясоў
Вёў таварыш Бумажкоў.
Гнеў народны запалаў,
Партызаніць іх паслаў.
Сотня храбрых, як адзін,
Кожны з іх адданы сын.
Партызанам баявым
Смерць не страшная зусім,
Бо яны ад чужаніц
Выйшлі край свой бараніць.
Вось ідуць яны ў глушы,
Помста пеніцца ў душы,
Раптам чуюць, дзесь гудуць —
Танкі ворага ідуць.
Акружыўшы ў лесе шлях,
Лёг атрад па двух баках.
Гул мацней, бліжэй ідзе,
Вось і банда ўжо брыдзе,
Танкі скрыгаюць, равуць,
Быццам гадзіны, паўзуць.
Даў наказ, без лішніх слоў,
Партызанам Бумажкоў:
— Так змагацца, так знішчаць,
Каб магілу тут ім даць. —
I паслаў тады атрад
На падлюг гасцінцаў шмат.
— Ты чаго па хлеб наш прэш,
На, падлюга, кулю з'еш!
— Ты забраць наш хочаш сад,
Паспытай жа, гад, гранат!
— Кроў піць хочаш, воўчы сын,
На бутэльку, пі бензін! —
Біў атрад сабак удала,
Білі кулі і штыкі,
Васемнаццаць танкаў пала,
Засталіся касцякі.
Неслі ворагі нам здзек,
Леглі ворагі навек.
I далей паміж лясоў
Вёў атрад свой Бумажкоў.