Побліз Нью-Йорка, ў Нью-Джэрсі,
Машына ў званках звініць,
Джэкі, і Майклы, і Джэсі —
Дзіцячы народ гудзіць.

I вось невялікі прыпынак.
Дзяцей ужо — цэлы рой.
Марожаншчыка машына
Да неба ўзняла настрой.

Навокал, як мак таўчэцца,
Хоць вушы бяры заткні...
Я думаю, нашы дзеці
Такія ж, як і яны.

Глядзіш на таго малога,
Ну як яго не любіць,
Што хочаш ляпі з такога,
Што хочаш з яго рабі.

У нашых руках ён сёння,
Ён хоча жыццё пазнаць,
Ён можа быць і вучоным
I можа бандытам стаць.

Давайце ж усе, як трэба,
Навучым маленькіх жыць,
Давайце ж думаць пра бэбі,
З калыскі яго вучыць.

Нашто ім рэвольвер хвацкі,
Бо з ім адамрэ герой,
Навошта такія цацкі,
Што вучаць тварыць разбой.

Няхай лепш імкнуць да зораў,
Будуюць масты, дамы,
А войнаў праклятых гора
Даволі пазналі мы.

Няхай жа заўсёды з ласкай
Праходзяць для іх гады,
Няхай лепш разводзяць краскі
I садзяць вакол сады.

Давайце ж, каб добра кожны
Знаходзіў кірунак свой —
Лепш частаваць марожаным,
Чымся карміць вайной.