Даўно ў душы няма спакою,
як бы на моры без вясла.
Шукаю тэму даспадобы
і каб па сіле мне была.

Гляджу на неба — не знаходжу,
уважна аглядаю дол.
А мне гавораць: што за справа,
ты толькі глянь як след вакол.

Гляджу вакол на будаўніцтва —
плаціны, ДЭС, за гмахам гмах.
А я баюся падступіцца:
ці ён па мне такі размах?!

Гляджу на поле — залатое,
а гераінь, герояў шмат.
Ах, каб мне слоў, ну хоць бы столькі...
ну, колькі ў полі тых зярнят!

Ды каб сяброў здзівіць, уразіць,
я пра высокае хачу.
А можа, кінуцца мне ў космас?
Ды не, відаць, не далячу.

Ну, добра. Бачу прыгажуню,
бягу з настроем маладым.
Яна ж хусцінкаю махнула
і адышла зусім з другім.

Дык да чаго ж, куды імкнуся?
I хоць ты з сораму згары.
Ну што ж, відаць, для гэтай тэмы
і я сягоння застары.

А можа, тая, што ў бразготках —
ідзе бяздумная, пяе...
Ды не! Даступная такая,
што зацягалі ўсе яе.

I не знайшоў. Сябе сцішаю.
Яшчэ напішацца, дарма —
Калі жыццё ды так уразіць,
што і ратунку больш няма!