Сад поўны яблыкаў,
горы высозныя з цукру-крышталю...
Ах, як цудоўна бабка мне змалку рай малявала!
Такія пякноты,
што ажно да ранку расказваць можна.
Што ж паўтарацца? Мабыць, пра гэта ведае кожны.
Не, не хачу я яблыкаў райскіх, святым пакідаю.
Лепш раскажу я сёння, якога раю жадаю.
Навошта мне лезці гэтак высока за сіняе неба?
Дай, зямля-маці, з рук працавітых чорнага хлеба,
Дай мне апошнюю крокву паставіць на новае хаце,
Дай баразну мне пракласці да хлеба і шчасця.
Дай пасля стомы мне асвяжыцца сцюдзёнай вадою,
Дай адпачыць,
заснуць як належыць пад стромай сасною.
Што мне анёл той нябескі,
хай між праменнямі ўецца,
Лепей пайду я ў жытное,
з дзеўчынай-анёлкам сустрэцца.
Лёс мой, цябе я чакаў, не наракаю, ты ўдалы,
Дай мне з людзьмі паспяваць,
дай мне пайграць на цымбалах.
Дай мне цяжару не знаць,
каб пасля дзённых клапотаў
Мог да зары я скакаць ажно да сёмага поту.
Сам я і хлеб свой, і соль, і радасць сваю здабываю.
Дай мне пажыць на зямлі, —
і болей не трэба мне раю!