Такі, чуваць, вялікі ты,
Што й гаварыць баюся,
Ты, кажуць, проста на зямлі
Намеснік Іісуса.

А ён, казалі нам, рабіў
Калісьці цуды-казкі...
Хоць я пры гэтым і не быў,
Ды што ж, праверыць цяжка!

Без крыл на неба узлятаў,
Хадзіў пяшком па моры...
Цяпер, калі намеснік ты,
Чаму ж ты цуд не творыш?

Не можаш ты без крыл ляцець,
Ну, не рабі такога,
А я табе параю што,
Не вельмі ўжо і многа:

Спусціся ў цёмныя скляпы,
Адкрый у куфраў векі,
Раздай ты золата сваё
Галодным да капейкі.

А хочаш цуд яшчэ зрабіць,
Зрабі па добрай волі —
Пусці ў палацы беднякоў,
Што корчацца ад золі.

Ты кажаш,
Сам чым будзеш жыць?
Маліся лепш старанна —
Табе, намесніку свайму,
Хрыстос адсыпле манны.

А ты якраз на земны скарб
Упяліў свае вочы —
Сядзіш на залатой гары
I яшчэ болей хочаш.

Скажы, прадаўся ты з крыжом
За плату, за якую?
З вады не робіш ты віна,
Піць хочаш кроў людскую.

Не знаю, служыш ты ў Хрыста,
А знаю, што ў багатых, —
Вадой так званаю святой
Ты кропіш ім гарматы.

Ты іх кіруеш на разбой,
На просты люд, мы знаем!
Раз так —
Падпальшчыкам вайны
Цябе мы залічаем!