Таўкуць, крыўляюцца, трасуцца,
Бязладдзе, вэрхал навакол...
Не можа ўзняць маіх пачуццяў
Славуты гэты рок-н-рол.

Адзін ідзе ды з гэткім спрытам,
Нібы ён ногі адсядзеў,
Бы скокамі святога Віта
Ён толькі-толькі захварэў.

Другі, як звар’яцелы, валіць,
Дрыжыць, але паненку згроб,
Яго нібы разбіў паралюш,
Аж вочы вылезлі на лоб.

Дзяўчына скача без прыпынку,
Як на патэльню узышла,
А значна б лепш было, дзяўчынка,
Каб ты, як лебедзь, паплыла.

Каб у мяцеліцы віхорнай
Твая кружыла маладосць,
А то, скажу па праўдзе, горна,
Што ты губляеш прыгажосць.

Ані да сэрца, ані да вока,
Ані ў чатыры, ані ў пяць,
Калі мне кажуць, — гэта скокі,
Дык мне не хочацца скакаць.