За гадоў мільёны ты, асілак,
Распазнаў як ёсць усю планету,
Сігануў, куды ўзляцець не можам.
Ты мацней за атамную сілу,
Прыгажэй усіх відовішч свету,
Ты стварыў іх — чалавечы розум!

Меж няма тваім узлётным крылам,
Прад табой магчымасцей мільёны,
Акіян, што дробная крынічка...
Як цябе прырода адарыла,
Колькі скарбаў маеш незлічоных,
I на ўсё асобная палічка.

Праца, ўмельства — ўсё, чым ганарышся,
Спеў, каханне, што ўзышло, што ўсходзіць,
Не злічыць нікому іх, дарэмна —
З хуткасцю імгненнай ты імчышся
Праз гады, а трэба — праз стагоддзі!
Лёт ракеты прад табой — нікчэмны!

Даімчыш да Месяца ты, чутна,
Чалавецтва праўдзе навучаеш.
I варожасць між людзей сатрэцца.
Сапраўды, адзін ты ўсемагутны.
Кажуць, сэрца многім уладае,
Без цябе — няпраўда, мёртва сэрца.

Ты завеш наперад пакаленні:
Недапісаны навук скрыжалі, —
Уладаеш сілай маладою.
Не спыняйся ж ты на разбурэннях,
Лепш ляці, ляці, імкніся ў далі,
Не знішчай, што створана табою!