Сярод роўнядзі венгерскай,
Дзе спявае ўсё, здаецца,
Слаўлю я сяло такое,
Што Кешкерасам завецца.

Паглядзіш — усё звычайна,
Бачыў сёл такіх нямала,
Чым жа гэткім, асаблівым,
Мне яно на сэрца пала.

З песняй мчыцца, ноччу сніцца,
З дум не сходзіць ні хвіліны,
Не магу ніяк забыцца
На Кешкераса хаціны.

Хаты белыя. Таполі
Іх спакой здавён вартуюць...
Ды між іх адна, што болей
Між усіх мяне хвалюе.

Вокны сціпла паглядаюць
На старых будоўляў стрэхі —
Перш за ўсіх яны пачулі
Голас Шандара Пецёфі.

З двара сцежачка малая
Выбягае ручаінай...
То яна яго з дзяцінства
Павяла у шлях няспынны.

Ён на тым шляху ў змаганні
Вырас горды, прамяністы,
Слоў прыгожасць, грукат бою
Зведаў ён душой агністай.

Ён не знаў нідзе спакою,
Воін і трыбун народны, —
Скрозь прайшоў з крылатай песняй
I вярнуўся бессмяротны.

Стаў на плошчы ў бронзе мужны,
Рукі й сёння не паслаблі —
Ён адной трымае ліру,
А другой надзейна шаблю.

Перад ім Альфельда стэпы,
Дзе шуміць пшаніцы мора...
Углядаецца Пецёфі
На расцвіўшыя прасторы.

Ён глядзіць і песень словы
Ўсім ад сэрца пасылае...
I не толькі ў хатах венграў, —
Цэлы свет яго спявае.

Песні Шандара Пецёфі
Любы й нам на Беларусі.
Вось чаму, сяло Кешкерас,
Да цябе душой імкнуся.