Дзіўна бору, дзіўна бору, пазірае палахліва:
Што за дзіва?
Медзвядзёў, ваўкоў і рысяў бачыў,
розных зверанятаў —
I багата.

Хто ж такі цыбаты, грозны,
а ўначы засвеціць вокам
Так высока?
Што за шыя, што за дзюба, і ў арла няма такое
Баявое.

Стус бярвення, горы цэглы падымае, калі трэба,
Аж пад неба.
Дзіўна бору. Вырастаюць побач, як асілкі быццам,
Камяніцы.

Дзіўна бору.
Ён мяркуе: трэба — дзе з такім змагацца? —
Расступацца.
Дзіўна бору, як завецца гэты волат нечуваны —
Кранам.