Калі я спяцоўку сваю апранаю
I тут жа адчую — яна на плячах, —
Я быццам дужэю, нібы вырастаю,
Раблюся спрытнейшым ва ўласных вачах.

У цэх уваходжу крыху ў хваляванні.
Машыны, як быццам жывыя, стаяць,
Працуюць і лічаць — мнажэнне, складанне...
Я з імі люблю размаўляць.

А колькі сяброў тут умелых, адданых,
Майстрамі па сэрцу здаюцца яны...
Стаяць за варштатамі, што капітаны,
Ім даляў прыгожых абрысы відны.