Плывём параходам каторы ўжо час,
Стыхія нас грозная стрэла.
Яна ў акіяне, а ён вакол нас —
То чорны, то сіні, то белы...

Здаецца, зліліся і долы і выш,
Ні чоўна, ні чайкі не стрэціш,
Усюды раве ён, куды ні глядзіш,
Як быццам адзіны на свеце.

А вецер разгуўся, дзьме ў тысячы труб,
А хвалі што горы, няйначай...
Праз цэлыя месяцы плыў тут Калумб,
Аж покуль зямлі не пабачыў.

Сябры з ім пад ветрам пракладвалі шлях,
Па зорах дарогу чыталі,
А колькі адвагі было ў іх грудзях,
Што гэту стыхію скаралі.

Часамі хачу акіяну сказаць:
— Якое сумленне ты маеш,
Даўно ўжо, даўно мне не хочацца спаць,
А ты ўсё бясконца гутаеш...

Даволі ўжо нораў паказваць нам свой,
Навошта высока падскокваць?..
Як быццам я ў вёсцы і над галавой
Скрыпяць і ламаюцца кроквы.

А то пажартуеш, сваё запяеш,
Разыдзешся, як апантаны,
У борт як ударыш ды так пахіснеш,
Што скачуць кадрыль чамаданы.

Ісці я імкнуся як можна раўней,
А цяжка ўтрымаць раўнавагу,
Ды я не крыўдую, і чым ты зласней,
Тым больш выклікаеш павагу.

Я рад, што з табою пазнаўся цяпер,
Не знаю, ці стрэнемся болей,
Ды ты не такі ўжо, як даўна, павер, —
Людской ты скараешся волі.

У порт даплывём мы, няхай у гразьбе
Ты круціш цяжкімі плячыма,
Адно што — прызнаюся шчыра табе —
Забыць на цябе немагчыма.