Такая і мне ўжо часіна прыпала,
Што сэрцам разважыш, як глянеш назад,—
Пражыў, перайшоў ты, як кажуць, нямала,
Пабачыў на свеце цікавага шмат!

А вось каб спыталі, чаму я зайздрошчу,
Чаго б я найболей хацеў у жыцці?
Сказаў бы: дзіцяці дапытлівым вочам,
Што толькі імкнуцца да сэнсу дайсці.

Яму цераз годы дзіцячага плачу,
Пайшоўшы ў далёкі свой шлях на зямлі,
Такое, відаць, давядзецца пабачыць,
Аб чым толькі марыць мы прагна маглі.

Хацелася б з новым прайсці чалавекам,
Яшчэ раз уцеху ад працы адчуць,
Каб з гэтай паловы дваццатага веку
У век надыходзячы хоць зазірнуць!