Мой лес! Мой бор! Вяшчун таемны,
Заўсёды ты ў душы маёй.
Ах, каб ты ведаў, як прыемна
З табою стрэнуцца вясной.
Вясной, як сонца праз галіны
Абудзіць лозы, верасы,
Калі пралеска вокам сінім
Кранецца самае душы,
Калі з яліны на яліну
Вавёрка пырхне аганьком,—
Усё жыве, і той часінай
Ты — мой сапраўдны родны дом.
Бо ты, вячысты,
Як той гарністы,
Усіх завеш на свой парог.
Трубі, мой бор,
Трубі, іглісты,
Трубі, трубі ў ласіны рог.
Люблю цябе спякотным летам.
Куды ні глянь, ва ўсе бакі —
Стаяць, прабіўшы мох сагрэты
Шаломамі, баравікі.
Між іх, што як салдаты быццам,
Шмат камандзіраў баявых.
Вачамі роснымі чарніцы
З імшараў цешацца на іх.
А на світанку рана-рана
Прачнецца ўвесь птушыны стан,
На скрыпках граюць, на цымбалах,
I дзяцел б’е у барабан,
А ты, вячысты,
Як той гарністы,
Усіх завеш на свой парог.
Трубі, мой бор,
Трубі, іглісты,
Трубі, трубі ў ласіны рог.
Люблю з табою я размовы
Увосені. Гляджу — ўгары
Твае бухматыя галовы
Расчэсваюць, гудуць вятры.
Дрыжаць трывожныя бярозы,
I клёны раяцца вакол,
А лісце, нібы тыя слёзы,
Паволі падае на дол.
Барсук нару прыкрыў увішана,
Адцвіў і адп’яніў чабор,
А ты сцяною непахіснай
Стаіш вятрам наперакор,
Бо ты, вячысты,
Як той гарністы,
Усіх завеш на свой парог.
Трубі, мой бор,
Трубі, іглісты,
Трубі, трубі ў ласіны рог.
Люблю зімой, такімі днямі,
Калі цябе агорне ціш,
Калі, завеяны снягамі,
Ты ўвесь задумлівы стаіш,
I толькі над табой, магутным,
Хмурына снежная плыве...
Няхай нічога мне не чутна,
Ды знаю я, што ўсё жыве,
Што прыйдзе сонца і абдыме,
Ты возьмеш на вясну разгон:
Паварухнеш як след плячыма —
I пойдзе рост, і пойдзе звон.
Бо ты, вячысты,
Як той гарністы,
Усіх завеш на свой парог.
Трубі, мой бор,
Трубі, іглісты,
Трубі, трубі ў ласіны рог.