Я гляджу — навокал горы, быццам волаты, пасталі.
З неба сіняга над імі не спускаю прагных воч.
Быццам тысячамі пырскаў абдымае мяне цхалі,
Што з глыбінь зямлі грузінскай мкне да сонца дзень і ноч.

Цхалі, з кожнай маёй клеткай у цябе свая размова,
Дзе нядаўна так балела, надыходзіць раптам ціш.
Пухіркі на вуха шэпчуць: будзеш ты яшчэ здаровы,
Паглядзі, як крылы пальмаў заклікаюць цябе ўвыш.

Цудадзейная ты, цхалі, з чым жа моц тваю зраўняці?
Ты з грудзей зямлі выходзіш і чаруеш, нібы маг.
Як малому немаўляці моц прыносяць грудзі маці,
Так і ты даеш мне сілу, каб ісці ў далёкі шлях.