Так усе гавораць
Аб нашай Альжбеце:
— Што з яе ты возьмеш,
Не дзяўчына — вецер...

Сёння з трактарыстам
Бавіцца, гуляе,
Заўтра гарманісту
Вочкамі міргае.

Кажа, агранома
Ёй занадта шкода,
На спатканне ж ходзіць
Да рахункавода.

I хто ні прыедзе —
Не дае спакою.
Ветраная... ветраная...
Слых ідзе за ёю.

I шкадуюць часам,
I смяюцца людзі:
— Шмат яна шукае,
Аднаго не будзе!