Вятры гудуць, гудуць і веюць, —
Здаецца, бачу іхні лёт.
Вятроў я голас разумею
Яшчэ з малых, дзіцячых год.

Яшчэ ў калысцы з імі стрэўся —
Яны праз сцены, з-за ракі
Мне неслі ўночы казкі з лесу,
То завывалі, як ваўкі.

А потым клікалі ў прасторы,
Званілі ў шыбы раніцой.
Калі ж было на сэрцы гора,
Як быццам плакалі са мной.

А сэрца радасць сустракала,
Калі трапляў у хату госць, —
Як струны звонкія цымбалаў,
Яны будзілі весялосць.

Калі зямлю абаранялі,
Каб вораг загубіць не змог,
Я чуў, было, вятры стагналі
Ці гралі маршы перамог.

Я слухаю і сёння чуйна:
Вятры — што сэрцу гусляры.
Вятры, вятры, без вас мне сумна,
Шугайце над зямлёй, вятры!

Збівайце пыл і горы хлуду,
У вокны грукайце смялей,
Ляціце скрозь, будзіце ўсюды
Сумленне чыстае ў людзей!