Глядзець на яблыню мне люба —
Прыберацца, як зацвіце,
Што маладыя так да шлюбу
Не прыбіраліся яшчэ.

Сукенка срэбная, густая,
Зялёнай хваляй валасы,
I што ні кветка, дык жывая,
З вачамі зорнае расы.

А завязь — быццам кроплі віснуць,
А набрыняюць спакваля.
Нібыта месячыкі бліснуць
Паміж бухматага галля.

Іх сонца не спускае з вока,
Вятры ім навяваюць сны...
Глядзіш — паружавелі шчокі,
I ў вусны просяцца яны.

Калі ж пачнуць да долу грукаць,
Бо абцяжарыць медзі сок,
Як аганёк, прымаю ў рукі
Я невялічкі цыганок.

Чародкай птушак, маладая,
Сям’я антонавак пяе.
Слязу з антонаўкі сціраю,
Нялёгка ростань у яе.

Ды ўспыхне зноў, я добра знаю,
Вясной, як скончыцца зіма.
Няма ва ўсім канца і краю,
Так, як і ў песні іх няма.