Пяе Беларусь. Упрыгожаны хаты,
Свайго вызвалення святкуючы свята.

Вакол урачыста яна пазірае,
На свята сяброў дарагіх запрашае.

I я да іх слова прамовіць імкнуся:
— Вы волю прынеслі маёй Беларусі —

Згадаем жа дружбу і дні баявыя,
Вас клічуць на сходку сябры франтавыя.

Вас клічуць, як родных, браты-партызаны
На тыя мясціны, дзе білі паганых.

На месціны, дзе паламалі ім рогі —
Вас клічуць сцяжынкі і вашы дарогі.

Нямала вам тут давялося змагацца,
Вас клічуць і вуліцы нашы і пляцы.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

На мірную справу працуем цяпер мы,
Мы ладзім сялібы і добрыя фермы,

I школы, і клубы, і яслі будуем, —
Як бачыце, добрую змену гадуем.

Мы знаем: рабіць яшчэ трэба нам многа,
Ды кожнаму ясная наша дарога —

Ідуць па ёй, слаўнай, найлепшай у свеце
I наша юнацтва і нашыя дзеці,

Ідуць і будуюць натхнёна і смела...
Вы бачыце, як Беларусь расквітнела!

А поспехі гэтыя ў нашым народзе,
А ўсё гэта ў дружбе, у братняе згодзе!

Адным было б цяжка, не мелі б мы змогі,
Дык пойдзем, сябры, мы на пляц Перамогі,

Адзінай, з’яднанаю мы грамадою,
Туды, дзе ўзвышаецца помнік героям —

I шапкі з глыбокай павагаю здымем —
Героі жыццё аддалі за Радзіму,

I скажам героям: — Сябры дарагія,
Мы помнім навалы часіны цяжкія,

I ў памяці нашае Вам не памерці,
Мы споўнілі Вашы наказы ад сэрца —

Мы свята хаваем здабытую волю,
I вораг сюды ўжо не ступіць ніколі!

Сям’і ж нашай дружнай у радаснай працы
Расці, красавацца,
Расці, красавацца.