Навекі і думай і шчырай душой
Мы злітыя з роднай зямлёю.
Агідна,
Што здраднік-бандыт за мяжой
Яе называе сваёю.
Уцёк ён, як помсты віхуры гулі,
I ў будцы чужынскай схаваўся.
— Паслухай, нягоднік!..
Ці помніш, калі
Ты першы яе адцураўся?
Мы ведаем добра «заслугі» твае,
Слуга акупантаў праклятых,
Ты ім прадаваў
Па кавалку яе,
Спаліўшы, разбурыўшы хаты.
Сядзі ж, калаціся на беразе тым
I думай аб смерці панура,
Нічога не маюць
Такія, як ты,
Адно што — прадажную шкуру.
Сядзі ж і расплаты народнай чакай,
Час прыйдзе народнай расплаты —
Сядзі ж
I сабачую костку глыдай,
Ты большага сёння не варты!
Сядзі і гібей, як паганая тля,
Канай на чужыне ад злосці
I ведай,
Што родная наша зямля
Не прыме і здрадныя косці.
Нічога назваць ты не можаш сваім,
Ты труцень, ты труп спарахнелы...
Зямля наша —
Родная маці адным —
Адданым, сумленным і смелым!