Помню з маленства — досвеццем, рана,
З нашай істопкі, нізкай і чорнай,
Цішу калыша гул аднастайны —
Круцяцца жорны,
Круцяцца жорны.

Бачу я маці. Запылены скроні.
Кружачы жорны, быццам варожыць,
Камень ды з каменем нешта гамоніць,
Трушчыцца збожжа,
Трушчыцца збожжа.

Мы з нецярпеннем сочым за маткай,
Бо ў жыватах з учарашняга пуста.
Смачныя з рошчыны раннем аладкі,
Хай сабе з хрустам,
Хай сабе з хрустам.

Гэта ад жорнаў — не баімося,
Елі з мякінаю, елі з паловай,
Мала нам грызці чаго давялося —
Дзецям здаровым,
Дзецям здаровым.

З бульбы прамерзлай елі мы кашу
Ды паглядалі, ці зерне наліта,
Везлі на млын, ледзь дачакаўшы,
Новае жыта,
Новае жыта.

Я пазіраю, сеўшы паважна, —
Грае вада у разбезе віхорным,
I з басавітым гулам працяжным
Круцяцца жорны,
Круцяцца жорны.

Спіць на мяхах чарга на завозе,
Хтосьці на рэчку удаль паглядае,
Млын жа дрыжыць, як дзед на марозе,
Пыл асядае,
Пыл асядае.

Мельнік выходзіць. Дзівіцца строга.
Пылам аброс ён. Казачны быццам...
Часу дзяцінства, млына старога
Мне не забыцца,
Мне не забыцца.

Дзе ні бываю — ў горах, на моры,
Толькі пазнаю гул я маторны,
Чую, спяваюць, сэрцу гавораць —
Круцяцца жорны,
Круцяцца жорны.