Я не ведаю, ці праўда, чуў жа, што казалі,
Што была ў сяле кабетка — зязюленькай звалі.
Не сказаць, любіла працу — болей прыбірацца,
А чаму празвалі гэтак, лёгка здагадацца.
Кукавала зязюленька ў Анупрэя ў хаце,
Кукавала, кукавала, кінула дзіцяцю.
А казала: з Анупрэем вельмі невясёла,
I пайшла ад Анупрэя раптам да Міколы.
Кукавала зязюленька ў Міколавай хаце,
Кукавала, кукавала, кінула дзіцяцю.
Бо, казала, што з Міколам не жыццё, а гора.
Завітала зязюленька ажно да Рыгора.
Кукавала зязюленька ў Рыгоравай хаце,
Кукавала, кукавала, кінула дзіцяцю,
Бо, казала, што з Рыгорам ёй жыццё не міла...
Болей я ўжо не запомніў, да каго хадзіла.
Адгудзелі дні за днямі, як мятлюга тая.
Пастарэла зязюленька,
прытулку не мае.