Глядзіш на хлопца — што за ліха...

Глядзіш на хлопца — што за ліха,
Ён на людскіх харчах узрос,
Сам не рабіў, а што за пыха,
Ажно да столі ўздзёрты нос.

А языком так спрытна менціць...
Ніяк да ладу не вазьму —
Няўжо сакрэт, як жыць на свеце,
Яму вядомы аднаму.

Не думаю! Блазнюк, ды годзе,
Яму б паслухаць, памаўчаць...
Ледзь сам пачаў радок выводзіць,
А ўжо бярэцца павучаць.

Брахун

Гітлер д'ябальскай натуры,
Брэша, лезе вон са скуры:
— Гаў, гаў, гаў... ды гаў, гаў,гаў...
Я даўно Маскву забраў.
Аж язык самлеў ад зморы...
А фашысцкіх трупаў горы
Узрастаюць на вачах,
Пад Масквою мосцяць шлях,
Ні адзін фашыст жывы
Не пабачыць век Масквы,
Хутка бегчы ім назад,
Дык брашы ж, пракляты кат:
— Гаў, гаў, гаў... ды гаў, гаў, гаў...
Смерць сабе ты набрахаў.

Зайздроснік-максімаліст

Зайздросціць ён усім здавён,
Зайздросціць усяму на свеце,
Зайздросціць, як ні дзіўна, ён
I некралогу, што ў газеце.

Мары

Мне крыўдна. Каму не дакучыць
Так рана сівець і старэць?
Я ведаю, мне не даручаць
У космас бязмежны ляцець.

Ды толькі кажу я не жартам —
I гэтым у марах жыву, —
Што з кожным сваім касманаўтам
Я ў цуда-ракеце плыву.

Нязнанымі мчымся шляхамі.
З далёкіх касмічных арбіт
Зямлю сваю бачым пад намі,
Спавітую ў сінь і блакіт.

Зямля, быццам кропля малая,
Віднеецца з далечыні,
На кроплі відны Гімалаі,
Сталіц шматмільённых агні.

А мы пра радзіму спяваем,
Што нас так увысь узнясла,
Дзе зорка гарыць агнявая,
Якая жыццё нам дала.

Шпак

Рака загудзела,
Запеніў раўчак.
Гляджу —
Заявіўся дахаты і шпак!

Стаміўся ў дарозе,
Ды дзе спачываць?
Адразу
Прытулак пачаў аглядаць.

То жоўтай саломкай,
То лёгкім пяром
За дзень
Уваслаў ён уважліва дом.

Калі ўжо на захадзе
Стала змяркаць,
Ён выйшаў на ганак
Падружку чакаць.

Прыпомніў ён горы
I морскі прыбой,
Але быў усцешаны
Ліпай сваёй.

Што мне мілей...

Прыгожы хмарны дзень па-свойму,
Ды ў дзень блакітны весялей.
Струкоў гарохавых абоймы
Мне за вайсковыя мілей.

Суровы танк грыміць па тракту,
Бярэ нястрыманы разгон,
Ды мне мілей спакойны трактар,
Калі арэ вясною ён.

Ракета абляціць паўсвета,
Да мэты знойдзе свой маршрут,
Мне ж падабаюцца ракеты,
З якіх успыхвае салют.

А каб вятры вайны падзьмулі
I на Радзіму быў напад —
Была б, звычайная ты куля,
Мілей за жэмчуг мне стократ.

Незадаволенаму

Ты кажаш, чахнеш —
Сум, нуда,
Абрыдлі каша і праснак,
А ты ці знаў,
Што лебяда
Была калісьці нам усмак?
Ты круціш хмура
Галавой,
Яшчэ чаго? Канечне, не!
А еў камы ты
З бульбы той,
Што мы збіралі па вясне?
Злуеш на корт і на сацін,
Што капялюша
Не набыў.
А ты ці знаеш,
Брыль адзін
Ва ўсёй акружцы ў пана быў.
Мы й тое помнім —
I не жах,
Як адскакалі танцаў шмат
У зрэбных
Галіфэ-штанах
Пад дружны гул ад голых пят.
А сёння, ты
Як бачыш сам, —
Лапцей і зрэб'я не відаць.
За ўсё ж
Падзякуйце бацькам.
Дык больш імкніцеся прыдбаць!

Ківач

Не маю я сіл захаплення стрываць!
Цудоўны малюнак —
Суровы Ківач.

З гранітных адхонаў
Імкліва на дол
Злятае,
Як быццам з-пад неба сакол.

Нялёгка дарогу яму адшукаць,
I ломяцца крыллі,
I пер'і звіняць...

Ён б'ецца між скалаў
З відна
Да відна;
Над ім нахілілася моўчкі сасна,

Як быццам ёй хочацца
Вынайсці лад —
Аб чым тут гамоніць,
Гудзіць вадаспад?..

Шэрая гадзіна

Люблю пасля гадзін рабочых
Гадзіну шэрую спаткаць,
Калі цалуецца дзень з ноччу
I ноч бярэцца дзень сцішаць.

Хто-небудзь скажа, не паверыць,
Што я ў тым часе адшукаў?
I я злую ад вершаў шэрых
I шэрых усялякіх спраў.

Мне ж па нутру гадзіна тая,
Што да спачыну нас вядзе,
Калі з уцехай падлічаеш,
Што й ты пражыў няздарма дзень.

Няхай табе не да героя,
Газеты пра цябе маўчаць,
А ты ўсё думаеш пра тое,
Як заўтра раніцу пачаць —

Каб зноў на ўсё, што маеш сілы,
Прыкметны быў удзел і твой.
А ноч свае схінае крылы.
Нясе на вейкі супакой.

Памылка

У дні маладосці, у дні свайго рання,
Нямала і я пахадзіў на спатканні.

Дадому з'яўляўся, як золак займаўся,
I думаў, бывала, што ў гэтым мыляўся.

Але, адпачыўшы якую часінку,
Абходзіў ў акружцы я ўсе вечарынкі.

Збіваў там абцасы да самага краю
I каяўся потым — памылка якая!

А вось як згадаю былое сягоння,
Калі ад памылак заснежылі скроні, —

Дык часта я, часта ад суму ўздыхаю —
Ах, каб ды яшчэ мне памылка такая!

Стаю задумлівы...

Стаю задумлівы,
Маркотны.
Мой зрок блукае па сцяне —
Высозны дом,
На вокнаў сотню,
Пакуль яшчэ ў дрымотным сне.

I раптам смех:
То дзесьці збоку,
То ў самым нізе, то ўгары...
Як быццам волат мнагавокі
Стаў прачынацца на зары.

I я больш прагна
Паглядаю
На запаветнае акно.
Хвалююся. Дрыжу.
Чакаю.
Не адчыняецца яно.